Το μέγα σκάνδαλο

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπόθεση της πώλησης βλημάτων για τον γενοκτονικό πόλεμο της μαύρης σαουδαραβικής δυναστείας στην Υεμένη είναι σκανδαλώδης. Δεν είναι καινοφανής, όμως. Ούτε περιμένουμε να λυθεί διά της κοινοβουλευτικής ή διά της δικαστικής οδού.
 
Στη Βουλή θα γίνει μια συζήτηση σε χουλιγκάνικους τόνους, με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να προσπαθούν να βγάλουν τη μέγιστη δυνατή πολιτική υπεραξία, εναλλασσόμενες στις θέσεις του αμυνόμενου και του επιτιθέμενου (γιατί στο χορό θα ριχτούν και όλες οι άλλες σκανδαλώδεις υποθέσεις, από Siemens μέχρι Paradise papers και Αυγενάκη). Στόχος, ειδικά της κυβέρνησης, θα είναι να δημιουργηθεί ένας αχταρμάς με τον οποίο όποιος παρακολουθήσει τη συζήτηση δε θα μπορεί να βγάλει άκρη.
 
Οσο για την αστική Δικαιοσύνη, ξέρουμε και τις ταχύτητές της και τις μεθόδους της, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται ν' ασχοληθεί με μια σύμβαση η οποία δεν πραγματοποιήθηκε (για να υπάρχει έδαφος έρευνας για μίζες).
 
Τι θα μείνει απ' αυτή την ιστορία; Ενας απόηχος, μια σιχασιά, ενδεχομένως η γνωστή αίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι», η οποία το πολύ να επηρεάσει σε κάποιο βαθμό την ψήφο στις επόμενες εκλογές και τίποτα πέραν αυτής.
 
Δε θέλουμε να πούμε, φυσικά, ότι δεν πρέπει ν' ασχολούμαστε με τα σκάνδαλα που από καιρού εις καιρόν αποκαλύπτονται. Η εφημερίδα μας έχει αποδείξει ότι όχι μόνο δε στρέφει την πλάτη σ' αυτές τις αποκαλύψεις, αλλά αντίθετα προσπαθεί όσο μπορεί να κάνει τη δική της αποκαλυπτική δουλειά.
 
Πάντοτε, όμως, εντάσσοντας αυτές τις όζουσες υποθέσεις στο μεγάλο σκάνδαλο που είναι η λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Οχι «καθαρίζοντας» με μια γενική κι αόριστη αντικαπιταλιστική καταγγελιολογία, αλλά με συστηματική αποκάλυψη των αφανών νημάτων που συνδέουν τα λεγόμενα σκάνδαλα διαφθοράς με τη λειτουργία του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας.
 
Αν στο πεδίο των σκανδάλων διαφθοράς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πέρα από την αποκάλυψη και την καταγγελία, στο πεδίο του «σκανδάλου καπιταλισμός» μπορούμε και οφείλουμε να αναλάβουμε δράση.
 
Η κατάθεση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2018 μας προσφέρει ένα ακόμα παράδειγμα του ζοφερού παρόντος και του ακόμα πιο ζοφερού μέλλοντος που μας επιφυλάσσουν. Φορομπηξία, παραπέρα πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών, μεγαλύτερα ματωμένα πλεονάσματα, είναι το περιεχόμενου αυτού του προϋπολογισμού, που έχουν το θράσος να τον παρουσιάζουν ως τον «τελευταίο μνημονιακό προϋπολογισμό» (περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα 11).
 
Τι απαντάμε; Καταγγέλλουμε, ασφαλώς. Αλλά δε φτάνει η καταγγελία. Στη δράση του κεφαλαίου απαιτείται λαϊκή αντίδραση, απαιτείται εργατική αντίσταση, νεολαιίστικη αντίσταση. Αυτά είναι τα μεγάλα ζητούμενα.
 
Απαιτείται να σπάσει η λογική της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας. Γιατί ο φόβος των καταπιεσμένων είναι η δύναμη των καταπιεστών. Απαιτείται αναζήτηση μιας καινούργιας συλλογικότητας, στηριγμένης στους ίδιους τους εργαζόμενους, σε πλήρη ρήξη με τον καπιταλισμό και το σύστημά του, κόντρα στον κάθε είδους ρεφορμισμό και οπορτουνισμό, στηριγμένης στις αρχές της ταξικής πάλης και όχι της ταξικής υποταγής.