Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δικαστές παίρνουν μια τόσο προκλητική απόφαση, αυξάνοντας σκανδαλωδώς τους μισθούς τους (χώρια το «μπόνους» των αναδρομικών που θα τσεπώσουν), την ίδια στιγμή που με τις αποφάσεις τους στραγγαλίζουν τα εργατικά δικαιώματα (την ίδια μέρα το Ελεγκτικό Συνέδριο έδωσε πασαπόρτι απόλυσης στους συμβασιούχους και λίγο καιρό πριν ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου, με ύφος στρατιωτικού επιτρόπου, διέταξε τους δικαστές να μη δικαιώνουν απολυμένους εργαζόμενους).
Και οι μεν δικαστές τα συμφέροντά τους κοιτάζουν, ως μια αντιδραστική συντεχνία που διαδραματίζει ιδιαίτερο ρόλο στην κατασταλτική λειτουργία του αστικού κράτους. Ποιος, όμως, τους έδωσε το δικαίωμα να συμπεριφέρονται έτσι; Τους το έδωσαν τα αστικά κόμματα εξουσίας, που τώρα ή διαμαρτύρονται ή κρατούν κριτικές αποστάσεις. Αν ήθελαν, μπορούσαν κάλλιστα να έχουν λύσει το πρόβλημα στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση, το 2001. Ομως, μολονότι το φαινόμενο είχε παρατηρηθεί κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, έκλεισαν δήθεν την πόρτα και άφησαν ολάνοιχτο το παράθυρο, για να επαναληφθεί από το μισθοδικείο και μάλιστα με αποφάσεις αμετάκλητες. Γι’ αυτό και η σημερινή τους κριτική αποτελεί αισχρή υποκρισία. Σε λίγες μέρες ουδείς θ’ ασχολείται με το θέμα, σκέπτονται. Ας το μαζέψουμε λίγο τώρα, για να μη το χρεωθούμε όλοι. Οσο για τις φυλλάδες και τα κανάλια, που σκούζουν, παλιά τους τέχνη κόσκινο. Πρέπει να φωνάξουν αυτοί, για να μη φωνάξει (και προπαντός για να μην οργιστεί και αντιδράσει) ο κόσμος της δουλειάς. Να μαζέψουν τη λαϊκή οργή, λειτουργώντας ως κοινωνικά αμορτισέρ.
Ούτε χρειάζεται να προβληματιστούμε ιδιαίτερα για το λόγο που το κράτος επιτρέπει σ’ αυτή την παρασιτική συντεχνία να συμπεριφέρεται κατ’ αυτό τον τρόπο, εκθέτοντας κατά καιρούς την εξουσία. Αν δεν ταΐσεις τα θεμέλια του συστήματος, θα πέσουν να σε πλακώσουν. Και η δικαστική συντεχνία, με το ρόλο που διαδραματίζει στον τομέα της πειθάρχησης, της καταστολής, της επιβολής του σωφρονισμού, αποτελεί θεμέλιο του συστήματος. Πολύ ανώτερο, βασικότερο, αξιολογότερο από τους μπάτσους, που και γι’ αυτούς επιδαψιλεύουν αυξήσεις. Αυτές που αρνήθηκαν στους δασκάλους και νηπιαγωγούς που απήργησαν επί έξι εβδομάδες.
Στο σύστημα που ζούμε τα πάντα είναι ταξικά. Το «κοινό συμφέρον», «εθνική μας οικονομία» και όλα τα συναφή φληναφήματα είναι αντιδραστικά ιδεολογήματα, που στόχο έχουν να νανουρίσουν και να αποκοιμίσουν τους εργαζόμενους, να καλλιεργήσουν τη μοιρολατρία, το σεβασμό και την υποταγή στις αποφάσεις των κυβερνώντων. Η πραγματικότητα δείχνει από τη μια την κραιπάλη των καπιταλιστών, που αποθησαυρίζουν αμύθητα κέρδη, κάθε χρόνο και περισσότερα, και από την άλλη τον παρασιτισμό των συντεχνιών που υπηρετούν το σύστημά τους (πολιτικών, δικαστών, δημοσιορουφιάνων κ.λπ.).
Ομως, δεν αρκεί κανείς να διαμαρτύρεται γι’ αυτά ή να υποσημειώνει τις κραυγαλέες εκδηλώσεις τους. Το ζήτημα είναι ν’ αγωνιστεί για να τ’ αλλάξει όλα.