Ετσι και οι εργαζόμενοι αρχίσουν να μετρούν το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο με την κλαδική ή –ακόμη χειρότερα– την ατομική μεζούρα, έτσι κι αρχίσουν να μετρούν «ποιους θίγει» και πόσο, θα έχουν πέσει στην παγίδα της κυβέρνησης. Θα έχουν δει το δέντρο και θα έχουν χάσει το δάσος.
Η αντιασφαλιστική επίθεση είναι μια αλυσίδα, στην οποία κάθε φορά προστίθενται κάποιοι καινούργιοι κρίκοι. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, μεθαύριο πάλι εγώ… έτσι πρέπει να τεθεί το θέμα από πλευράς εργαζόμενων. Ας αναλογιστούμε τι έχει γίνει από το 1990, που άρχισαν τα αλλεπάλληλα κύματα των αντιασφαλιστικών ανατροπών. Εμεινε κανείς άθιχτος; Ακόμη και οι ήδη συνταξιούχοι είδαν δικαιώματά τους να πλήττονται. Ακόμη και οι συνταξιούχοι της άθλιας κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ. Ας αναλογιστούμε πως εξελίχτηκαν τα πράγματα με το ασφαλιστικό των ΔΕΗτζήδων, που από «ασφάλιση στον εργοδότη» οδηγούνται σήμερα στον κοινό παρονομαστή της αθλιότητας του ΙΚΑ.
Η κυβέρνηση Καραμανλή καταθέτει έναν ακόμη σαρωτικό νόμο-πλαίσιο για την Ασφάλιση. Αν περάσει αυτό το νομοσχέδιο, πέρα από τις άμεσες επιπτώσεις (αυξήσεις ορίων ηλικίας, μειώσεις επικουρικών συντάξεων), θα δημιουργήσει το χαλί για την εξίσωση προς τα κάτω τα επόμενα χρόνια, χωρίς καν να απαιτούνται νέοι νόμοι, αλλά με απλές υπουργικές αποφάσεις και αποφάσεις των διοικήσεων των Ταμείων.
Ο ίδιος ο Καραμανλής εμφανίζεται με ύφος Ντούτσε και Παττακού μαζί και δηλώνει πως το νομοσχέδιο θα περάσει, ό,τι και να γίνει. Ας του τρίψουμε στη μούρη αυτές τις αλαζονικές φασιστικές δηλώσεις.
Αυτή τη στιγμή η εργατική τάξη πρέπει να εμφανιστεί ΩΣ ΤΑΞΗ και όχι διαχωρισμένη κατά επαγγέλματα, κλάδους, φύλο και ηλικία. ΩΣ ΤΑΞΗ πρέπει να αναμετρηθεί με την τάξη των κεφαλαιοκρατών και την κυβέρνησή της. Αυτή τη στιγμή πρέπει να πρυτανεύσουν οι αρχές της εργατικής αλληλεγγύης και της συλλογικότητας. Ολοι οι επιμέρους αγώνες πρέπει να συντεθούν σε έναν κοινό αγώνα, με άμεσο στόχο να μην περάσει το νομοσχέδιο του Καραμανλή. Για να ξεκινήσει έτσι η αντεπίθεση για την επανακατάκτηση του χαμένου εδάφους (δεν πρέπει να μείνει ούτε ίχνος από τους αντιασφαλιστικούς νόμους της περιόδου 1990-2007). Για ν’ ανοίξει ο δρόμος για ασφαλιστικές διεκδικήσεις σύμφωνα με τις εργατικές ανάγκες. Για μια κοινωνική ασφάλιση που θ’ αποδίδει στους μοναδικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, τους εργαζόμενους, το ελάχιστο που δικαιούνται μέσα στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς: πλήρη κοινωνική ασφάλιση για όλους, με δαπάνες των καπιταλιστών και του κράτους τους.
Οι ΔΕΗτζήδες, οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, που ήδη έχουν ξεκινήσει απεργιακές κινητοποιήσεις, πρέπει να λειτουργήσουν ως αιχμή του δόρατος για όλο το εργατικό κίνημα. Η κυβέρνηση παριστάνει την ισχυρή, δεν είναι. Από μας και μόνο εξαρτάται να νικήσουμε.