Από τη μια έχουμε το πολιτικό παιχνίδι, το παιχνίδι για την εξουσία. Ο Καραμανλής αναγκάστηκε να βγει μπροστά ο ίδιος (το «βαρύ όπλο» της ΝΔ, όπως αρέσκονται να γράφουν τα λιβανιστήρια του) και να παίξει το χαρτί της «υπευθυνότητας», ζητώντας «συναίνεση» στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης που ασκεί η κυβέρνησή του. Είναι το τελευταίο χαρτί στην προσπάθεια ανακοπής της δημοσκοπικής κατρακύλας του κόμματός του.
Το ΠΑΣΟΚ απορρίπτει τις εκκλήσεις Καραμανλή για «συναίνεση», με το επιχείρημα ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ανίκανη και διεφθαρμένη και δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση. Ζητά εκλογές, ζητά να ανατεθεί σ’ αυτό η διαχείριση.
Για να εφαρμόσει ποια πολιτική; Εδώ βρίσκεται η ουσία. Η κρίση δεν είναι κάποιος ιός που απαιτεί σωστή διάγνωση και σωστή θεραπεία από κάποιον καλό γιατρό. Η κρίση είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό, όπως ακριβώς τα φυσικά φαινόμενα είναι σύμφυτα με τις διάφορες εποχές του χρόνου. Μπορεί μια κυβέρνηση –η όποια κυβέρνηση– που δίνει συνεχώς όρκους πίστης στον καπιταλισμό, να διαχειριστεί την κρίση με τρόπο που η διαχείριση να είναι συμφέρουσα για όλους, εργαζόμενους και καπιταλιστές;
Μπορεί, απαντά το ΠΑΣΟΚ. «Η χώρα μπορεί να βγει πιο δυνατή από την κρίση αρκεί να έχει ξεκάθαρους στόχους πίσω από τους οποίους θα συνταχθούν ΟΛΟΙ», δηλώνει ο Γ. Παπανδρέου. Με άλλα λόγια, ζητά και αυτός «συναίνεση», αλλά υπό κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι υπό κυβέρνηση ΝΔ.
Πέρα, λοιπόν, από τον κομματικό ανταγωνισμό για την κυβερνητική εξουσία και ανεξάρτητα απ’ αυτόν, έχουμε ταύτιση επί της ουσίας: «συναίνεση» σε μια πολιτική διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφάλαιου. Οι «πράσινοι» εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, αγκαλιά με τους «γαλάζιους» ομογάλακτούς τους, φρόντισαν να στείλουν αυτό το μήνυμα, συμφωνώντας με τον ΣΕΒ και τις άλλες καπιταλιστικές οργανώσεις σε «συναινετική» πορεία και «από κοινού προώθηση προτάσεων»!
Το δόκανο έχει στηθεί καλά για ν’ αρπάξει τους εργαζόμενους. Και δεν είναι ένα, είναι πολλά. Η εργαζόμενη κοινωνία είναι κυκλωμένη από δόκανα, ώστε κάποιο απ’ όλα να τη γραπώσει. Γι’ αυτό και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου η δραπέτευση από τον κλοιό των δοκάνων.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μόνο με την ένταση της ταξικής πάλης σε όλα τα επίπεδα. Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία. Αυτό είναι που πρέπει να διακηρύξουμε. Καμιά συζήτηση, καμιά συναίνεση, καμιά κοινή πορεία. Δεν είμαστε συνυπεύθυνοι για την κρίση. Δεν μοιραστήκαμε τα υπερκέρδη και δεν σκοπεύουμε να «μοιραστούμε» τις καταστροφές της κρίσης. Απαιτούμε την προστασία των εργαζόμενων από τη φυσική και ηθική φθορά της κρίσης. Κι επειδή ξέρουμε ότι όλα τα σχέδιά σας τείνουν στο αντίθετο, αυτό που απαιτούμε θα το διεκδικήσουμε στο δρόμο.
Ας βγάλουμε επιτέλους και πάλι στο προσκήνιο το ιστορικό πρόταγμα της κατάργησης της εκμετάλλευσης, του τσακίσματος του καπιταλισμού.
