Τέλειωσαν, λοιπόν, τα ψέματα. Την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη, όπως όλα δείχνουν, η Βουλή θα ψηφίσει το πιο εφιαλτικό απ’ όλα τα νομοθετήματα της «μνημονιακής» περιόδου. Με περίπου 14 δισ. ευρώ μέτρα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων φορτώνεται στις πλάτες μισθωτών και συνταξιούχων και με νέες ανατροπές στο εργασιακό και το ασφαλιστικό πεδίο. Μέτρα που γίνονται πιο επώδυνα καθώς δεν είναι τα πρώτα, αλλά έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα «πακέτα».
Αρκεί μια 48ωρη απεργία για να εμποδίσει τη διαμορφωμένη πλειοψηφία να ψηφίσει τα μέτρα;
Μια από τα ίδια, έστω και σε… βελτιωμένη έκδοση, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε γιατί. Το έργο το έχουμε δει τόσες φορές, ώστε άλλη μία να μη δημιουργεί αγωνία για την έκβασή της.
Αν, βέβαια, έχουμε άλλου τύπου γεγονότα, γεγονότα τύπου Αργεντινής, για να μιλήσουμε μ’ ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα, γεγονότα που δεν θα εξατμιστούν μέσα σε λίγες ώρες, γεγονότα που θα παραλύσουν τη λειτουργία του αστικού κράτους, τότε ναι, μπορεί να καταρρεύσει η κυβέρνηση. Οπότε το ερώτημα που θα προκύψει θα είναι τι θα την αντικαταστήσει.
Εκλογές και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε; Εχουμε κουραστεί να γράφουμε και για την πολιτική που διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ (επί της ουσίας κι όχι από τα μπαλκόνια), αλλά και για το γεγονός ότι το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα και όχι οι διαχειριστές της πολιτικής του εξουσίας. Μια εκλογική διέξοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο ως διέξοδος για το σύστημα και όχι για το λαό. Πόσος καιρός πέρασε, άλλωστε, από τότε που έγιναν δυο διαδοχικές εκλογές και κέρδισαν, με απατηλές υποσχέσεις, όπως πάντα, αυτοί που σήμερα προωθούν το βάθεμα της κινεζοποίησης;
Κυνηγάμε την ουρά μας σαν το σκύλο όσο αφήνουμε την πολιτική στα χέρια των επαγγελματιών της αστικής πολιτικής, που εμφανίζονται με διάφορες λαμπρές στολές κι αλλάζουν χρώματα ανάλογα με την περίσταση. Οσο περιμένουμε λύσεις από τη Βουλή και μετά από νέες εκλογές, αφήνουμε ελεύθερο το έδαφος για την επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου, οι οποίες δεν σταματούν ποτέ.
Για ν’ αλλάξουμε τη «μοίρα» μας πρέπει ν’ αλλάξουμε το σύστημα. Για ν’ αλλάξουμε το σύστημα πρέπει να πάρουμε την πολιτική εξουσία. Και για να πάρουμε την πολιτική εξουσία πρέπει να οργανωθούμε πολιτικά και να δράσουμε επαναστατικά. Πλέον δεν μας δίνουν ούτε τα περιθώρια για μικροβελτιώσεις της ζωής μας μέσα στο υπάρχον σύστημα. ‘Η τους τσακίζουμε ή μας τσακίζουν, μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Ας πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, αρχίζοντας από την τόσο απαραίτητη για το μέλλον μας πολιτική οργάνωση, έξω από το αστικό σύστημα.