Το έργο το ‘χουμε ξαναδεί. Κάθε φορά που κινητοποιείται η μαθητική νεολαία, κάθε φορά που τα σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη, επιστρατεύεται πρώτα η προβοκάτσια. Με το όπλο της τηλεόρασης, βεβαίως. Αν πιστέψει κανείς τα κανάλια, τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε άντρα βανδάλων, πρεζεμπόριου και σωματεμπορίας. Δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Φωτογραφίζουν τα κατεστραμμένα θρανία που σε κάθε σχολείο υπάρχουν και τα παρουσιάζουν ως βανδαλισμούς. Πέφτουν σοβάδες από την υγρασία και την εγκατάλειψη και φορτώνουν την πτώση στους καταληψίες. Γίνεται επεισόδιο με μικροποσότητα χασίς έξω από ένα μη κατειλημμένο σχολείο στο Κορωπί κι αυτοί το μεταφέρουν δυο χιλιόμετρα πιο πέρα, σε κατειλημμένο σχολείο. Ακόμα και το τραγικό επεισόδιο με την καταγγελία για βιασμό στην Εύβοια το φόρτωσαν στις καταλήψεις, ενώ στο συγκεκριμένο σχολείο δεν υπήρχε κατάληψη.
Ο σκοπός τους είναι διάφανος: να απομονώσουν την αγωνιζόμενη μαθητική νεολαία από την εργαζόμενη κοινωνία, να δημιουργήσουν έδαφος για την τρομοκρατική δράση των διάφορων «αγανακτισμένων» (γονέων, «γονέων» και «δασκάλων») και αν αυτή η τρομοκρατική δράση δε φέρει αποτελέσματα, να στρώσουν το έδαφος για την κατασταλτική επέμβαση του κράτους, που έχει σε ισχύ την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που θέσπισε η κυβέρνηση Σημίτη το 1999 («Οποιος καθ’ οιονδήποτε τρόπο παρεμποδίζει, διαταράσσει ή διακόπτει την ομαλή λειτουργία δημόσιου σχολείου πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή παρανόμως παραμένει σε χώρους λειτουργίας αυτών τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών. Η ποινική δίωξη σε βάρος των υπαιτίων ασκείται αυτεπάγγελτα»).
Η μέθοδός τους είναι καθαρά φασιστική: ψεύδη, γενίκευση του μερικού, φούσκωμα ασήμαντων περιστατικών, απαξίωση, λοιδορία, συκοφαντία, λάσπη. Και προπαντός απόκρυψη και των αιτίων που οδηγούν ξανά τους εφήβους των σχολείων σε ξεσηκωμό και των αιτημάτων που αυτός ο ξεσηκωμός εγείρει. Αιτημάτων που έχουν να κάνουν με το χάλι της εκπαίδευσης και την ασφυξία των νέων. Μια κοινωνία που πριν τρεις μόλις μήνες κραύγαζε ενάντια στη βάση του 10, καλείται τώρα να λιντσάρει τα παιδιά της που αγωνίζονται έμπρακτα (και όχι μόνο με φωνές) για την κατάργηση αυτής της στραγγαλιστικής ρύθμισης.
Οι καταλήψεις στα σχολεία κρατάνε ακόμα γερά και συμπληρώνουν ήδη την τέταρτη εβδομάδα. Ο αριθμός των υπό κατάληψη σχολείων είναι λίγο κάτω από τα 1.000, δηλαδή στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη εβδομάδα. Και τα χτεσινά συλλαλητήρια (ήταν προγραμματισμένα την ώρα που η «Κ» τυπωνόταν) αναμενόταν να δώσουν νέα ορμή σ’ αυτό το νεολαιίστικο κίνημα.
Τι μένει; Μένει η έκφραση της αλληλεγγύης από την εργαζόμενη κοινωνία. Απ’ όλες και όλους μας, είτε έχουμε παιδιά στο σχολείο είτε όχι. Αυτή η αλληλεγγύη είναι υποχρέωσή μας, για να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας και να αναγκαστεί η κυβέρνηση να κάνει πίσω σε βασικά ζητήματα.
