Σιγά-σιγά απαλλασσόμαστε από το άγος των δομημένων ομολόγων. Κάποιες τράπεζες επιστρέφουν σε Ταμεία τα «σκανδαλιάρικα» ομόλογα, στην καμπούρα του αποδιοπομπαίου Τσιτουρίδη φορτώνονται οι πολιτικές ευθύνες (με προσεκτικά επιλεγμένες κινήσεις-σήματα του διαδόχου του), τα ΜΜΕ αναζητούν νέα πραμάτεια για να πουλήσουν (με τη «βοήθεια» και της κυβέρνησης – μυστικά κονδύλια είν’ αυτά και συμφωνίες για μπίζνες των «νταβατζήδων»), το ΠΑΣΟΚ δεν έχει άλλα καύσιμα για να συντηρήσει μόνο του αναμμένη τη φωτιά, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κουκούλωσε τις δικές της ευθύνες με την 24ωρη απεργία-φιάσκο και κήρυξε την έναρξη των «μπάνιων του λαού» και γενικώς όλα βαίνουν κατ’ ευχήν. Τα άγια του συστήματος παρέμειναν στο απυρόβλητο.
Ποια είναι τα άγια του συστήματος; Για να μη μιλήσουμε για τη διαφθορά, μόνιμο χαρακτηριστικό όσων διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα (οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα), για να μη μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο οι ιδιώτες καπιταλιστές κερδοσκοπούν σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, με τη βοήθεια (με το αζημίωτο) των πολιτικών, ας περιοριστούμε στην Κοινωνική Ασφάλιση.
Το Ασφαλιστικό θα είναι το πρώτο θέμα με το οποίο θα καταπιαστεί η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές. Για το πώς θα καταπιαστεί δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία οι ανακοινώσεις της Κομισιόν και του Χ. Αλμούνια, που συνοδεύουν τον τερματισμό της διαδικασίας επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας (βλέπε σελ. 8). Η αύξηση των ορίων ηλικίας και η μείωση των συντάξεων είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για τη μεταρρύθμιση που προετοιμάζεται. Και όμως, ουδείς συζητά γι’ αυτό. Και δεν σκοπεύουν να συζητήσουν ούτε κατά την προεκλογική περίοδο. Γιατί κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν σκοπεύει να θίξει τα άγια του συστήματος. Εχουν δώσει κατ’ επανάληψη εξετάσεις στα αφεντικά του πλούτου και τις πέρασαν με απόλυτη επιτυχία. Γι’ αυτό και τ’ αφεντικά τα εμπιστεύονται. Την ίδια εμπιστοσύνη τους δείχνει και η Κομισιόν, που έχει πάρει τις δεσμεύσεις της.
Είναι πραγματικά προκλητικό, από τη μια να συσσωρεύεται τόσος πλούτος (μια ματιά στους ισολογισμούς των επιχειρήσεων μαρτυρά του λόγου το αληθές) και από την άλλη να γίνεται συζήτηση μόνο για τα δήθεν χαμηλά όρια ηλικίας (τα 65 χρόνια θεωρούνται νεότητα!) και το ύψος των συντάξεων, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων (πάνω από το 80%) δεν ξεπερνά τα 600 ευρώ! Να γίνεται λόγος για «καλές» και «κακές» επενδύσεις των αποθεματικών και όχι για τις άθλιο επίπεδο των ασφαλιστικών παροχών. Κι είναι θλιβερό που η εργατική τάξη δεν τους έχει ακόμα πάρει με τις «πέτρες».
