Καλά περνάμε. Κάτι με την Παπαρίζου που μας έφερε βραβείο (έστω και της Γιουροβίζιον), κάτι με τους Χούπηδες και τ’ άλλα λαμόγια, καλά περνάμε. Από θεάματα είμαστε πλήρεις. Υπερπλήρεις. Θεάματα για όλα τα γούστα και χωρίς προσωπική δαπάνη. Αράζεις στον καναπέ, παίρνεις στο χέρι το τηλεκοντρόλ, αρχίζεις το ζαπ-ζαπ και δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις κάτι να σκοτώσεις την ώρα σου. Να διασκεδάσεις κατά μόνας, παρακολουθώντας πως διασκεδάζουν οι επώνυμοι. Κι αν βαρεθείς στο σπίτι, καβαλάς το αυτοκίνητο και το μηχανάκι, κοτσάρεις και μια γαλανόλευκη (όλο και κάποια θα σου ‘χει ξεμείνει από το θρίαμβο του Euro 2004 ή την Ολυμπιάδα) και κατεβαίνεις στην Ομόνοια, όπου ανταμώνεις κι άλλους, για να κάνετε όλοι μαζί δυο τρεις φορές, κορνάροντας, το γύρο Σταδίου, Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Ομόνοια. Κι ύστερα, πας για ύπνο ευτυχισμένος. Μέχρι την επόμενη φορά. Ολο και κάτι θα βρεθεί για να υπάρξει επόμενη φορά. Αλλά και να μην υπάρξει αφορμή για κάθοδο στην Ομόνοια, όλο και κάτι θα βρεθεί για να γεμίσουν οι πόροι του ελεύθερου χρόνου.
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται πικρόχολα, αναλογιστείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που κατεβήκαμε μαζικά στους δρόμους για να διεκδικήσουμε κάτι. Κάτι μικρό έστω. Μια αύξηση στο μεροκάματο, μια βελτίωση στην ασφάλιση. Αν όχι να διεκδικήσουμε, τουλάχιστον να διαμαρτυρηθούμε. Για την ακρίβεια, για την ανεργία, για την κρατική καταστολή, για όλα αυτά που μας πνίγουν τη ζωή. Για τη μιζέρια της καθημερινότητάς μας, για την κοινωνική παρακμή, για τα παιδιά που πεθαίνουν βουτηγμένα στην εξάρτηση.
Προχθές μόλις οι εργατοπατέρες του ΟΤΕ υπέγραψαν μια συμφωνία που βάζει ταφόπετρα στο θεμελιωδέστερο δικαίωμα των εργαζόμενων, τη μονιμότητα. Μια συμφωνία που θα λειτουργήσει ως πιλότος για όλο το δημόσιο τομέα. Μια συμφωνία που θα αποτελέσει εφαλτήριο για τη γενικευμένη επίθεση ενάντια στις εργασιακές σχέσεις. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χέρι χέρι, υλοποιούν και στηρίζουν τις απαιτήσεις της κεφαλαιοκρατίας. Φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων. Ετοιμάζουν νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Και ταυτόχρονα αλληλοκαταγγέλλονται. Συχνά με σκληρές εκφράσεις. Και μεις, καθηλωμένοι στους καναπέδες, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, κρίνουμε και επικρίνουμε, μετράμε σε ποια πλευρά είναι τα περισσότερα λαμόγια και ετοιμαζόμαστε για τη… μεγάλη μάχη. Στην κάλπη θα τιμωρήσουμε και θα επιβραβεύσουμε. Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές θα στείλουμε προειδοποίηση. Και στις βουλευτικές θα επιλέξουμε τελικά. Στο μεταξύ, θα απολαμβάνουμε τα δωρεάν θεάματα, αναζητώντας με αγωνία τον επιούσιο άρτο.
Το χειρότερο είναι ότι δείχνουμε να ‘χουμε συμβιβαστεί μοιρολατρικά μ’ αυτή την κατάσταση. Να μην ανησυχούμε, να μην ψαχνόμαστε, να ρίχνουμε την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας. Αν, όμως, δεν αλλάξει αυτό, αν δεν βρούμε τρόπους να βγούμε στο δρόμο όχι ως χειροκροτητές αλλά ως διεκδικητές, η μιζέρια θα γίνεται ολοένα και χειρότερη.
