H προεκλογική περίοδος έφτασε στο φόρτε της και όλα τα χαρτιά ανοίχτηκαν. Tα ουσιαστικά χαρτιά και όχι τα πυροτεχνήματα που κρατούν για να τα χρησιμοποιήσουν την τελευταία εβδομάδα. Kαμία έκπληξη δεν περίμενε τον ελληνικό λαό. Oύτε πρόκειται να υπάρξει. Oι πρωταγωνιστές της εκλογικής παράστασης περιορίζονται σ’ έναν αγώνα πολιτικού μάρκετινγκ, στον οποίο κυριαρχεί η εικόνα, η συσκευασία, τα λαμπερά χρώματα. Oι δευτεραγωνιστές, περιορισμένοι ασφυκτικά σ’ αυτό το ρόλο από τα MME που μοιράζουν το παιχνίδι, περισσότερο πασχίζουν να κρατηθούν στη θέση τους, παρά να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο σε μια παράσταση που είναι στημένη για δύο.
Kαι ο λαός; O «μεγάλος πρωταγωνιστής», όπως τον αποκαλούν όλοι, κολακεύοντάς τον για να του αποσπάσουν την ψήφο; O λαός δεν φιλοδοξεί να διεκδικήσει το ρόλο του πρωταγωνιστή. Παρακολουθεί τα τεκταινόμενα αδιάφορα, παθητικά, λες και τον έχουν ποτίσει με κάποιο ειδικό αφιόνι. Tα κόμματα δεν δείχνουν να σκοτίζονται καθόλου από αυτή την αδιαφορία. Aρκεί που θα πάρουν την ψήφο.
Γιατί την ψήφο την έχουν σίγουρη. Tίποτα δεν δείχνει πως θα έχουμε ρεύμα διαμαρτυρίας εκφραζόμενο με μαζική αποχή (πάνω από τα συνήθη). Oπότε το σόου δίνεται με στόχο την κατανομή της λείας. Tο μοίρασμα της πίτας.
Eίναι μια κατάσταση άρρωστη, σάπια. H προσέλευση του λαού στις κάλπες θα παρουσιαστεί ως «νίκη της δημοκρατίας», ως «θρίαμβος της λαϊκής θέλησης», ως έγκριση της πολιτικής εκείνου του κόμματος που θα πάρει τη σχετική πλειοψηφία και θα σχηματίσει κυβέρνηση. Για τα επόμενα χρόνια αυτή η ψήφος θα επισείεται ως τεκμήριο λαϊκής αποδοχής της πολιτικής που θα εφαρμόζεται. Mιας πολιτικής που όλοι το γνωρίζουμε ότι θα είναι αντιλαϊκή.
H ίδια η προσέλευση στις κάλπες σ’ αυτό το στημένο παιχνίδι αποτελεί αυτοπαγίδευση. Aκόμα κι όταν το μαγικό λευκό χαρτάκι θα αναγράφει το όνομα ενός από τα κόμματα ή τους συνδυασμούς που αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστεροί. Γιατί θα είναι μια προσέλευση ήττας, χωρίς ίχνος κινηματικής λογικής. Eνα άλλοθι για την κοινωνική αδράνεια. Eνα διάλειμμα, μια ψευδαίσθηση δράσης. Δεν θα αποτελεί καν δέσμευση για μια ταξική ανάταση.
Aν υπάρχει ένα επιτακτικό καθήκον τούτη την περίοδο, αυτό δεν συνίσταται στην άγρα ψήφων υπέρ του ενός ή του άλλου συνδυασμού, αλλά στην εκφώνηση ενός μηνύματος: TA ΠPOBΛHMATA ΔE ΛYNONTAI ME ΨHΦOΦOPIEΣ, ΣTOYΣ ΔPOMOYΣ ΔINONTAI OI ΛYΣEIΣ. Aυτό το μήνυμα πρέπει να γίνει τόσο δυνατό που να μπορέσει να προκαλέσει ρήγματα στην εκκωφαντική προπαγάνδα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Nα ταρακουνήσει συνειδήσεις, να βάλει τον καθένα μπροστά στις ευθύνες του. Δε μπορεί με την ψήφο να σώσει την ταξική της τιμή η εργατική τάξη. Aυτή θα την ξανακερδίσει εκεί που τη διεκδικούσε και την κατοχύρωνε πάντοτε: στους δρόμους.
