«Ο δρόμος που απομένει να διανύσουμε είναι πολύ μακρύς και δύσκολος. Το 2013 είναι δύσκολη χρονιά». Μ’ αυτά τα λόγια άρχισε ο Στουρνάρας την ομιλία του στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, την περασμένη Τετάρτη. Ελάχιστες μέρες μετά τους πανηγυρισμούς διαρκείας για τη «μεγάλη δόση», ο άνθρωπος των τραπεζιτών και των βιομηχάνων στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη ζητά αυτοσυγκράτηση και… τα κεφάλια μέσα.
Το κάνει για να μην υπάρξουν από βουλευτές αιτήματα κατά τη διάρκεια συζήτησης και ψήφισης του φορολογικού νομοσχέδιου, που αποτελεί προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της επόμενης δόσης.
Κατά τα άλλα, το τρίο ξεφτίλα της συγκυβέρνησης συνεχίζει στο δρόμο της κάλπικης αναπτυξιολογίας. Πήραμε τη δόση, θα πέσει χρήμα στην αγορά, θ’ ανοίξουν δουλειές, θα μειωθεί η ανεργία, είναι το απλοϊκό σχήμα που «πουλάνε» στον ελληνικό λαό, παρέα με τα πάντα πρόθυμα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ.
Φυσικά, τίποτα απ’ αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Το γιατί έχει πιστεύουμε αναλυθεί επαρκώς από τις στήλες της «Κόντρας».
Η Ελλάδα ως κράτος έχει τεθεί υπό επιτήρηση, που θα κρατήσει μέχρι την εξόφληση των χρεών, όπως ρητά προβλέπεται στην αναθεωρημένη δανειακή σύμβαση. Επιτήρηση η οποία είναι ταυτόσημη με τον διαβόητο Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο, που σφράγισε την ελληνική Ιστορία στα τέλη του 19ου και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Σ’ αυτό το καθεστώς της επιτήρησης, που επέβαλαν οι τοκογλύφοι του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, η ελληνική κεφαλαιοκρατία είναι μαζί τους και όχι απέναντί τους. Το αποδεικνύει, άλλωστε, με την έως τώρα συμπεριφορά της. Η ελληνική κεφαλαιοκρατία εξασφαλίζει μερίδιο από την απομύζηση του παραγόμενου πλούτου, ενώ παράλληλα έχει ήδη εξασφαλίσει το μεγάλο μπόνους της «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης, που της επιτρέπει να βγάζει υπερκέρδη ακόμα και στην κρίση.
Υπάρχει, βέβαια, και το πολιτικό λωποδυταριό του ΣΥΡΙΖΑ που έχει ξεσαλώσει εντελώς, εξαπατώντας με χυδαίο τρόπο «ζωηρά» κομμάτια του λαού και της νεολαίας, από τη μια, και κλείνοντας το μάτι στην κεφαλαιοκρατία, από την άλλη. Είναι η ύπαρξη αυτού του καινούργιου πολιτικού αναχώματος που κάνει πιο ευδιάκριτο σήμερα το τεράστιο πολιτικό κενό που χάσκει κάτω από τα πόδια της εργατικής τάξης. Το κενό γνήσιας ταξικής πολιτικής εκπροσώπησης, που μπορεί να κλείσει μόνο με την ταξική πολιτική οργάνωση. Αλλιώς, θα επικρατήσουν η απογοήτευση και η υποταγή.
