Αν εξαιρέσει κανείς τους πιο φανατικούς ακροδεξιούς στη γαλλική κυβέρνηση (Σαρκοζί και συντροφία) όλοι όσοι δημοσιολογούν τούτες τις μέρες, περιδεείς μπροστά στην εξέγερση των κολασμένων νέων προλετάριων της Γαλλίας, εμφανίζονται εξαιρετικά αυτοκριτικοί και συναινετικοί: «Φταίμε, επειδή δεν προσέξαμε τα προάστια με την ανεργία και την εξαθλίωσή τους, φταίμε επειδή δεν τους προσφέραμε ευκαιρίες, πρέπει να επανορθώσουμε με προγράμματα κοινωνικής μέριμνας, μόρφωσης, πολιτισμού και αθλητισμού, εργασιακής ένταξης».
Το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο. Κάθε φορά που ζορίζονται θυμούνται να κάνουν την αυτοκριτική τους γι’ αυτό που δεν έκαναν και δεν πρόκειται να κάνουν, επειδή δεν μπορούν να το κάνουν. Ο σημερινός καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ζώνες έσχατης ένδειας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Τις θυμάται και υπόσχεται ότι θα τις καταργήσει μόνο όταν οι κολασμένοι αυτών των ζωνών βγαίνουν ορμητικά, άγρια, καταστροφικά στο προσκήνιο. Είτε πρόκειται για την καθημαγμένη Ανατολή είτε πρόκειται για την καρδιά των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων. Μόλις το κύμα της οργής και της εξέγερσης υποχωρήσει, αφού έχει υποστεί τα χτυπήματα της πιο άγριας καταστολής, ξεχνιούνται και οι αυτοκριτικές και οι υποσχέσεις και όλα ξαναγυρίζουν στην προηγούμενη κατάσταση.
Μέσα στον κυκεώνα των ειδήσεων και των αναλύσεων που μας κατακλύζουν, ας κρατήσουμε τις εικόνες και ας κάνουμε τις δικές μας αναλύσεις, ξεχωρίζοντας το κύριο από το δευτερεύον, τις αλήθειες από τα ψεύδη.
Τότε, δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να αντιληφθούμε ότι πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα βρίσκονται ταξικά μας αδέρφια. Νέοι προλετάριοι από τις φτωχογειτονιές των μητροπόλεων, που διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή. Και από την άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων βρίσκονται οι εκπρόσωποι μιας σκληρής εξουσίας που στηρίζει ένα στυγνό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Ο καπιταλισμός είναι η πηγή του κακού και όχι κάποια επιμέρους πολιτική, κάποιες παραλείψεις, κάποιοι κακοί χειρισμοί.
Οι εξεγερμένοι νέοι προλετάριοι των γαλλικών πόλεων μας δείχνουν σκηνές από το μέλλον. Το δικό μας μέλλον. Το μέλλον όλων όσων ασφυκτιούν καθώς αλέθονται στις μυλόπετρες του καπιταλισμού. Πίσω από τα πύρινα οδοφράγματα θα έπρεπε να βρίσκεται σήμερα ολόκληρη η εργατική τάξη της Γαλλίας. Πύρινα οδοφράγματα θα έπρεπε να είχαν στηθεί σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Δεν μας χρειάζονται κοινωνικά ηρεμιστικά. Δεν μας χρειάζονται πρόσκαιρα ημίμετρα που θα πνίξουν την εξέγερση στα λασπόνερα μιας ρεφορμιστικής συναίνεσης. Λάδι στη φωτιά πρέπει να ρίξουμε. Για να υψωθεί μέσα από τις λυτρωτικές φλόγες το αίτημα για την ολοσχερή καταστροφή του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς. Για τη διεκδίκηση της κοινωνικής λευτεριάς.
