Ολόκληρο το κέντρο του Μπέρμπιγχαμ, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Αγγλίας, εκκενώθηκε επί 10 τουλάχιστον ώρες. Περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τις δουλειές και τα σπίτια τους. Η περιοχή σφραγίστηκε, έγιναν ελεγχόμενες εκρήξεις σε «ύποπτα» αντικείμενα. Μια μέρα μετά, πλήρης αποκλεισμός του Χίθροου, χάος στις πτήσεις, έλεγχοι και κόντρα έλεγχοι σε ό,τι φαινόταν «ύποπτο». Μια μέρα μετά, συναγερμός στο Γουάιτχολ, αποκλεισμός και εκκένωση της περιοχής από την πλατεία Τραφάλγκαρ μέχρι τη Βουλή των Κοινοτήτων, ίδιο σκηνικό.
Αν αυτές δεν είναι εικόνες πολέμου, τότε τί να πει κανείς; Οι πρωτεύουσες και οι μεγάλες πόλεις των κρατών που συμμετέχουν στη «συμμαχία των προθύμων», που έχει επιτεθεί και κατακτήσει το Ιράκ, θυμίζουν Τελ Αβίβ. Τα μέτρα συναγερμού βρίσκονται στο «κόκκινο».
Κάποτε μιλούσαμε για έναν ακήρυκτο πόλεμο. Πλέον πρέπει να καταργήσουμε το επίθετο και να μιλάμε σκέτα για πόλεμο. Μετά τη Νέα Υόρκη, το Μπαλί, τη Μαδρίτη, την Ισταμπούλ, το Λονδίνο, είναι φανερό ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πόλεμο που τον ξεκίνησαν οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι και πλέον τον έχουν κηρύξει και εκείνοι που δέχτηκαν την επίθεση. Μόνο που οι δεύτεροι δεν έχουν κρατική υπόσταση. Δεν έχουν πρωθυπουργούς, προέδρους και υπουργούς, στρατηγούς και ναυάρχους. Είναι ένας αστερισμός οργανώσεων, που δεν έχουν όλες κοινή αναφορά στον ισλαμισμό, όμως έχουν κοινή στόχευση: να ελευθερώσουν την καθημαγμένη Ανατολή από τους ιμπεριαλιστές σταυροφόρους, έτσι που οι λαοί της να μπορέσουν να ρυθμίσουν μόνοι τους τα των οίκων τους.
Τον λένε και ασύμμετρο αυτόν τον πόλεμο. Ας είναι κι έτσι. Εμείς θα προτιμούσαμε την κλασική, τη φορτισμένη με τόσες μνήμες λέξη ανταρτοπόλεμος. Ανταρτοπόλεμος στις κατακτημένες περιοχές, ανταρτοπόλεμος με σκληρά χτυπήματα και στα μετόπισθεν του εχθρού.
Οταν, λοιπόν, βιώνεις συνθήκες πολέμου δεν έχει κανένα νόημα η αναζήτηση μιας γενικής ηθικής. Δεν έχουν κανένα νόημα τα κλαψουρίσματα για την αυταξία της ανθρώπινης ζωής (εκτός αν μιλάς γενικά για ανθρώπινη ζωή και εννοείς μόνο τη δική σου και των δικών σου). Δεν έχουν κανένα νόημα τα ευχολόγια και οι δεήσεις υπέρ της ειρήνης.
Οταν βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα πόλεμο, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να προσδιορίσεις το χαρακτήρα του. Ενα χαρακτήρα που δεν καθορίζεται από το ποιος ξεκίνησε πρώτος, από το ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται, που δεν έχει ως μέτρο του κάποιες ηθικές αξίες, αλλά αποτελεί προέκταση των πολιτικών που ασκούνται με την πολεμική βία.
Εχουμε, λοιπόν, εν προκειμένω από τη μια μια χούφτα ιμπεριαλιστές που επιδιώκουν τον επαναποικισμό της Ανατολής, βυθίζοντας τις πιο πολυάνθρωπες περιοχές του πλανήτη στην πείνα και το θάνατο, και από την άλλη ομάδες που για λογαριασμό και με τη στήριξη των πληβειακών μαζών της περιοχής, προσπαθούν να αποκρούσουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.