Η –περιβόητη πλέον– ομιλία Τσίπρα στο Οστιν του Τέξας και η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή επί της πρότασης δυσπιστίας που υπέβαλε ο Τσίπρας (χωρίς το σόου και τα εκατέρωθεν καουμποϊλίκια) πιστοποίησαν για πολλοστή φορά, ότι ενώπιον του ελληνικού λαού παρουσιάζονται, με όλα τα παραπλανητικά φτιασίδια τους, δυο προτάσεις διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού και της εξάρτησής του από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Τι έλειπε από το τριήμερο της Βουλής; Η μομφή στον καπιταλισμό. Υποτίθεται ότι τη διατύπωσαν η Παπαρήγα με τον Παφίλη, αλλά πόσο αντικαπιταλιστικό μπορεί να είναι ένα κόμμα που δηλώνει ότι «στη λαϊκή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» και κάθε φορά που η σταθερότητα του συστήματος κλυδωνίζεται από τα κάτω, σπεύδει να μπαλώσει τρύπες, να στερεώσει τα ετοιμόρροπα, να ελεεινολογήσει τη λαϊκή αντιβία, να σπιλώσει και να συκοφαντήσει κάθε επαναστατική-αντικαπιταλιστική φωνή; Ο Περισσός είναι η ντροπή του αντικαπιταλισμού, ένα ψοφοδεές αστικό μόρφωμα που κάνει εμπόριο με τη συκοφάντηση των κομμουνιστικών ιδανικών, λειτουργώντας ως ένα ισχυρό ανάχωμα που εμποδίζει την εξάπλωση αυτών των ιδανικών.
Είναι ξεκάθαρο πως διέξοδος για την εργατική τάξη, σε μια έστω πιο «σοφτ» εκδοχή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, δεν υπάρχει. Η συντελούμενη κινεζοποίηση δεν είναι μια έκτακτη και γι’ αυτό παροδική μορφή διαχείρισης. Είναι το μοντέλο του σήμερα και του αύριο, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Διέξοδος μπορεί να υπάρξει μόνο έξω από τον καπιταλισμό, μόνο στο πλαίσιο μιας κομμουνιστικής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, κατά συνέπεια και της πολιτικής διεύθυνσης του κράτους. Η διέξοδος ή θα είναι αντικαπιταλιστική-κομμουνιστική ή δε θα υπάρξει.
Το καπιταλιστικό στρατόπεδο έχει ένα πολύχρωμο πολιτικό σύστημα, έτοιμο να διατηρήσει το status quo. Εχει τον συντηρητικό πόλο (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), έχει ένα μικρό κεντρώο πόλο (ΔΗΜΑΡ και σία), έχει τον πόλο της σοσιαλδημοκρατικής δημαγωγίας (ΣΥΡΙΖΑ), έχει τον αριστερό ανάχωμα (Περισσός), έχει ακροδεξιά (Καμμένος), έχει φασιστική ακροδεξιά. Αυτό το πολύχρωμο πολιτικό μωσαϊκό, οι ψηφίδες του οποίου δεν είναι ίδιες, φροντίζει για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής σκλαβιάς. Μέσω αυτού του μωσαϊκού βρίσκει λύσεις εξουσίας και λύσεις αντιπολίτευσης, οι οποίες ενίοτε υποβάλλουν και μομφή προς την κυβέρνηση.
Μομφή στον καπιταλισμό δεν υποβάλλεται (ή είναι τζούφια, σαν αυτή του Περισσού), γιατί δεν υπάρχει επαναστατικός πόλος να την υποβάλει. Αυτή η μομφή δεν υποβάλλεται στα σαλόνια του κοινοβούλιου. Υποβάλλεται στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα καταστήματα, εκεί που ζει η εργατική τάξη. Και για να υποβληθεί πραγματικά, η εργατική τάξη θα πρέπει να ικανοποιήσει τον πρώτο όρο: να οργανωθεί πολιτικά.
