Την Τετάρτη είχε απεργία. Τα ποσοστά συμμετοχής δεν έχουν σημασία (εδώ η ΓΣΕΕ έφτασε να δίνει ξεδιάντροπα 90% συμμετοχή στους οικοδόμους, όταν έχει κάτι χρόνια να κουνηθεί μυστρί), ο κόσμος στις συγκεντρώσεις πάντως ήταν πολύς. Κάποιες φορές στο παρελθόν ήταν και περισσότερος, αλλά και πάλι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η σύγκριση. Το μόνο που αξίζει τον κόπο να παρατηρήσουμε είναι πως η απεργιακή πορεία της Αθήνας θύμιζε περισσότερο από άλλες φορές κηδεία. Ακούγονταν οι ντουντούκες, όχι όμως και οι διαδηλωτές.
Μια μέρα μετά την (23η στη σειρά από το 2010, αν μετράμε καλά) γενική απεργία, το τρίο ρεζίλι της συγκυβέρνησης μαζεύτηκε στο Μαξίμου και έβαλε την τελική υπογραφή του στα μέτρα που είχαν επεξεργαστεί ο Στουρνάρας με την τρόικα. Θα μπορούσαν να το είχαν κάνει και μια βδομάδα πριν (έτοιμοι ήταν από τότε), αλλά ποτέ δεν ανακοινώνεις μέτρα όταν επίκειται απεργία. Είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα, είναι τραγωδία. Κυβέρνηση και τρόικα βαθαίνουν την «κινεζοποίηση» παίρνοντας συνεχώς νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα και η εργαζόμενη (και άνεργη) κοινωνία απλώς διαμαρτύρεται με 24ωρες απεργίες και ειρηνικές πορείες.
Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το πολιτικό σκηνικό. Το ΠΑΣΟΚ την πλήρωσε άσχημα και η ΝΔ λιγότερο, καταφέρνοντας όμως να πάρει την πρωτιά και να φτιάξει μια καινούργια συγκυβέρνηση με πρόθυμους συμπαραστάτες το ανυπόληπτο ΠΑΣΟΚ και τη φρέσκια ΔΗΜΑΡ. Στον «αντιμνημονιακό» χώρο παίζει πλέον μπάλα μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η νεοναζιστική συμμορία, παρά το αποκρουστικό πρόσωπο που δείχνει, κολυμπάει σαν το ψάρι στο νερό στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
Το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο μας οδηγεί η συγκυρία είναι πως πρέπει να βάλουμε τέρμα στις εκτονώσεις, παίρνοντάς το απόφαση πως οι αγώνες ή θα είναι σκληροί και συγκρουσιακοί ή θα αυτοακυρώνονται και θ’ αποτελούν καρικατούρα αγώνα. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως ο συγκρουσιακός χαρακτήρας των αγώνων από μόνος του δεν αρκεί για να δώσει προοπτική στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι αναγκαία, όχι όμως και ικανή συνθήκη. Οταν οι αγώνες θυμίζουν πυροτεχνήματα, που ανάβουν, προκαλούν για λίγο το θαυμασμό, αλλά μετά χάνονται στο σκοτάδι της νύχτας, πρέπει να μπολιαστούν με τη «γνώση».
Αυτό σημαίνει πως απαιτείται η εργατική τάξη να οργανωθεί πολιτικά, να μπορέσει να ερμηνεύσει την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση και τις προοπτικές της, να διατυπώσει ένα πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και με την ανάλογη στρατηγική και τακτική να το εφαρμόσει στην πράξη. Μόνο τότε θα φανεί φως στο βάθος του τούνελ.