Τσαμπουκαλεύτηκε για βδομάδες η γαλλική κυβέρνηση, στο πλευρό της στάθηκε και ο πολιτικά ισχυρός πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά στο τέλος αναγκάστηκε να αποσύρει το άρθρο για το «συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης». Το κίνημα που αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα και δεν έδειξε σημάδια κάμψης κατήγαγε μια νίκη. Το αντικείμενο της διεκδίκησης δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερα σημαντικό (αναλυτικά μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό ρεπορτάζ στη σελίδα 5), όμως η νίκη εκ των πραγμάτων αποκτά μια ξεχωριστή σημασία ως τέτοια. Γιατί υπήρξε μια σύγκρουση με το κράτος, το οποίο συσπείρωσε τις δυνάμεις αλλά δεν κατάφερε να νικήσει. Δεν κατάφερε να περισώσει το γόητρο και το κύρος του και μάλιστα αναγκάστηκε να θυσιάσει ένα εξέχων στέλεχός του, τον πρωθυπουργό ντε Βιλπέν, του οποίου το πολιτικό μέλλον θεωρείται κατεστραμμένο.
Μπορεί να μας αντιτείνει κάποιος ότι αύριο θα περάσουν το ίδιο ή ανάλογα μέτρα από το παράθυρο ή ακόμα και από την πόρτα. Οντως, μπορεί να συμβεί. Μπορεί, όμως, και πάλι να υπάρξει η ίδια ή και πιο σκληρή, πιο συγκρουσιακή αντίδραση και τα σχέδιά τους να ναυαγήσουν και πάλι. Ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Φαντάζεστε, όμως, πώς θα ήταν τα πράγματα, με τις ρυθμούς θα επέλαυναν οι δυνάμεις του κεφάλαιου, αν το κίνημα που αντιστάθηκε στο CPE υποχωρούσε και διαλυόταν ηττημένο και ντροπιασμένο; Σε επίπεδο ηθικού τα πράγματα είναι αντίστροφα απ’ ό,τι τα υπολόγιζε η εξουσία.
Τι ήταν εκείνο που καθόρισε την έκβαση των πραγμάτων στη Γαλλία; Ηταν η μαζικότητα, η αποφασιστικότητα, η πολυμορφία του κινήματος αντίστασης και η εμμονή στους στόχους. Είναι αυτά τα στοιχεία που ανάγκασαν τις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες να συρθούν πίσω από το κίνημα των φοιτητών και των μαθητών, φοβούμενες μήπως η ώσμωση των εργαζόμενων μ’ αυτό το κίνημα γίνει αυθόρμητα, στους δρόμους, και τα γεγονότα πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Οπως ξαναείπαμε, εκτιμήσεις για τη μερικότητα και την αποσπασματικότητα αυτού του κινήματος μπορούν να γίνουν. Ενα μήνυμα, όμως, πρέπει να βγει: στις σημερινές συνθήκες, ακόμα και το ελάχιστο απαιτεί σκληρό και ανυποχώρητο αγώνα. Απαιτεί συνέπεια, αποφασιστικότητα, εμμονή και αλληλεγγύη. Προπαντός το τελευταίο. Το λέμε με πίκρα, γιατί βλέπουμε την απεργία των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, των εργατών καθαριότητας κυρίως, έναν αγώνα που έχει ως αιχμή του το υπερώριμο αίτημα να ενταχθούν οι εργάτες καθαριότητας στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα, να είναι εξαιρετικά μοναχικός, για να μη πούμε κοινωνικά απομονωμένος.
Κι όμως, αυτός ο αγώνας πρέπει να νικήσει. Οχι μόνο γιατί είναι ένας δίκαιος εργατικός αγώνας για ένα υπερώριμο ταξικό αίτημα (τη δικαιότητά του έχουν αναγνωρίσει εδώ και χρόνια ακόμα και οι κυβερνήσεις, άλλο αν δεν το ικανοποιούν), όχι μόνο γιατί ειδικά το ζήτημα των βαρέων και ανθυγιεινών είναι ευρύτερης σημασίας, καθώς αναμένεται η επίθεση για αποχαρακτηρισμό πολλών κλάδων, αλλά και γιατί ένας εργατικός αγώνας πρέπει επιτέλους να νικήσει. Το έχουμε ανάγκη σαν το οξυγόνο.
