Ξεσάλωσε ο πρόεδρος των βορειοελλαδιτών βιομηχάνων, ο γνωστός Μυλωνάς, που υποχρέωσε τους εργάτες του να δουλεύουν τις μισές μέρες της εβδομάδας, μη τυχόν και πληρώσει κάνα μεροκάματο παραπάνω. Ζητά τώρα και τα ρέστα. Μ’ ένα καθαρά φασιστικό κήρυγμα κάλεσε τους καπιταλιστές να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, γιατί αυτοί είναι που δημιουργούν πλούτο (!), αυτοί αποτελούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Ο Μίχαλος βρήκε μιμητή ή μάλλον βρήκε τον άνθρωπο που θα πάει παραπέρα τις δικές του προτάσεις, καλώντας σε γενική επίθεση του κεφάλαιου, με στόχο την απόλυτη υποταγή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του.
Περιδεής η κυβέρνηση, άκουσε (διά του παριστάμενου υπουργού Οικονομίας Γ. Παπαθανασίου, καπιταλιστή κι αυτού) το «ξέχεσμα» του Μυλωνά και έσπευσε να ανταποκριθεί: «τα δύσκολα είναι μπροστά μας», σχολίασε ο υπουργός, αναγγέλλοντας ταυτόχρονα νέα αντιλαϊκά μέτρα τον Ιούνη (μετά τις ευρωεκλογές).
Πιο ήπιος στα λόγια ο πρόεδρος του ΣΕΒ δηλώνει με νόημα ότι «η συναίνεση έγινε αντικείμενο κομματικού πόκερ και δεν επετεύχθη», όμως «οι κοινωνικοί εταίροι μπορούν να πετύχουν ένα μίνιμουμ συναίνεσης και να προσφέρουν στον τόπο». Και για όσους δεν κατάλαβαν, έσπευσε να δηλώσει ότι «η ΓΣΕΕ ανταποκρίνεται πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορεί να δείξει αυτή τη στιγμή»!
Τι φταίει για την κρίση; Κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ φταίει «η επίπλαστη ευμάρεια που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια». Μας φτύνουν κιόλας. Τη δική τους ευμάρεια, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά και πριν απ’ αυτά και τώρα και αύριο, τη φορτώνουν στους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους, που καταφεύγουν στο δανεισμό για να τα βγάλουν πέρα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο χρόνος κυλά. Και κυλά προς όφελος του κεφάλαιου. Οι καταστροφικές δυνάμεις της κρίσης κάνουν τη δουλειά τους. Εργαζόμενοι πετιούνται καθημερινά στο δρόμο. Αλλοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν με τους νέους όρους που απαιτούν οι καπιταλιστές, υπογράφοντας ατομικές συμβάσεις. Πάντα «στο πλαίσιο των νόμων», πάντα «με τη θέλησή τους», όπως τονίζουν οι καπιταλιστές, που βρίσκουν «επαρκές» το νομικό πλαίσιο.
Αυτό που άλλοτε ήταν η εξαίρεση τώρα γίνεται κανόνας. Το κεφάλαιο διαμορφώνει ένα καινούργιο τοπίο εργασιακών σχέσεων, που θα συνεχιστεί και μετά την έξοδο από την κρίση. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κοροϊδεύει με άσφαιρες 24ωρες ντουφεκιές. Τα κόμματα ασχολούνται με τις εκλογές. Και η κρίση κάνει τη δουλειά της, καταστρέφοντας εργαζόμενους.
Για να υπάρξει εργατική απάντηση στην κρίση, ο ταξικός αγώνας πρέπει να περάσει σε άλλα επίπεδα, πέρα και έξω απ’ αυτά που ξέραμε.
