Τον Ναστρεντίν Χότζα στη γνωστή ιστορία με το στενό σπίτι του πιστού και τα ζώα μιμείται ο ΣΕΒ. Προχωράει σε ένα μπαράζ προκλητικών αιτημάτων, γνωρίζοντας καλά ότι και ένα απ’ αυτά να περάσει, πάλι κερδισμένος θα είναι, στη δε εργαζόμενη κοινωνία θα επιχειρηθεί να περάσει μια αίσθηση ανακούφισης, γιατί… γλίτωσε τα χειρότερα.
Τί περιλαμβάνει το μνημόνιο που ο ΣΕΒ παρέδωσε στην κυβέρνηση; Γνωστά προκλητικά αιτήματα που εδώ και χρόνια προβάλλουν οι βιομήχανοι: Απελευθέρωση απολύσεων, επανεξέταση του καθεστώτος των Βαριών και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, πάγωμα μισθών σε κλάδους και περιφέρειες.
Βαρεθήκαμε να γράφουμε για αποθράσυνση των καπιταλιστών. Στο κάτω-κάτω, τη δουλειά τους κάνουν, τα συμφέροντά τους υποστηρίζουν. Τι περιμέναμε απ’ αυτούς, κοινωνική ευαισθησία; Πρέπει να είσαι πολύ αφελής (ή απατεώνας) για να μπαίνεις σε μια συζήτηση που ζητά κοινωνική ευαισθησία από τους λύκους του κεφάλαιου. Το ζήτημα είναι τί κάνουν οι άλλοι πόλοι του παιχνιδιού.
Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να πάει κόντρα στους καπιταλιστές. «Δεν συμφωνούμε με απελευθέρωση των απολύσεων», δήλωσε ο Παναγιωτόπουλος, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα άλλα. Διαπραγμάτευση γίνεται, κάτι πρέπει να κερδίσει και ο ΣΕΒ…
Και η ΓΣΕΕ, που υποτίθεται ότι εκφράζει την πλευρά των εργαζόμενων; Μα η ΓΣΕΕ είναι που δέχτηκε να συζητηθούν όλα αυτά τα ζητήματα. Η ΓΣΕΕ είναι που πρότεινε τη σύγκληση της Εθνικής Επιτροπής Απασχόλησης, για να συζητηθούν σ’ αυτή (και όχι στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση) οι ιταμές αξιώσεις του ΣΕΒ. Η ΓΣΕΕ είναι που είχε αποδεχτεί, επί ΠΑΣΟΚ, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, στον πυρήνα των οποίων βρίσκονται αρκετές από τις αξιώσεις των βιομηχάνων. Η ΓΣΕΕ είναι που νομιμοποίησε με την τακτική της το δικαίωμα του ΣΕΒ να ζητά τον εξανδραποδισμό των εργαζόμενων. Από τη στιγμή που η ΓΣΕΕ δέχτηκε να συζητήσει τα πάντα, ευνόητο ήταν ο ΣΕΒ να επιμείνει στις απόψεις του και να τις προσαυξήσει.
Υπάρχει καμία από αυτού του τύπου τις συζητήσεις, στο πλαίσιο της «συνεργασίας των κοινωνικών εταίρων», που να μην είχε ως περιεχόμενό της την αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων; Εδώ και χρόνια, το μόνο που συζητιέται είναι τι θα χάσει η εργατική τάξη. Το μόνο που διαπραγματεύεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι το μέγεθος της ήττας. Της κάθε φορά ήττας, γιατί η μια ήττα φέρνει την άλλη και αυτός ο αέναος κύκλος συνεχίζεται με αδιάλειπτη συχνότητα, χωρίς έστω μια μικρή ανάσα.
Θέλουμε ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση; Ασφαλώς και θέλουμε. Τότε ας πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, παραμερίζοντας τους πουλημένους εκπροσώπους. Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει για το δικό μας «άραγμα».
