Πριν πούμε οτιδήποτε για τις εκλογές και τις εξελίξεις που πυροδότησαν, πρέπει να σημειώσουμε αυτό το οποίο ουδόλως συζητείται αυτές τις μέρες: η χώρα εξακολουθεί να έχει κυβέρνηση και εφαρμοζόμενη πολιτική. Τα χαράτσια εξακολουθούν να εισπράττονται, οι άνεργοι εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται, οι καπιταλιστές εξακολουθούν να στραγγαλίζουν τους εργάτες, με νόμιμα και μη νόμιμα μέσα. Aκόμη και η τρόικα κατέβαλε, ελαφρώς κουτσουρεμένη, μια δόση δανείου ύψους 4,2 δισ. ευρώ, που φτάνει ακριβώς για να αποπληρωθεί ένα ομόλογο που έχει στα χέρια της η ΕΚΤ (απ’ αυτά που δεν «κουρεύτηκαν»).
Προκαταβολικά, επίσης, πρέπει να σημειώσουμε πως εδώ και μια βδομάδα ο ελληνικός λαός, έχοντας κάνει το «καθήκον» του (διά της ψήφου), παρακολουθεί παθητικά τις καντρίλιες του Σαμαρά, του Τσίπρα, του Βενιζέλου, του Καμμένου, του Κουβέλη, οι εκπρόσωποι των οποίων ξημεροβραδιάζονται στα ραδιοκάναλα και καταθέτουν «αυθεντικές ερμηνείες του μηνύματος που έστειλε ο λαός με την ψήφο του». Φυσικά, ο λαός δεν επιτρέπεται να κάνει ερμηνείες. Ο δικός του ρόλος τελείωσε την Κυριακή. Από Δευτέρα κάνουν παιχνίδι οι «αντιπρόσωποί» του. Αυτοί –και μόνον αυτοί– θ’ αποφασίσουν τι θα γίνει από εδώ και πέρα, σε όλα τα επίπεδα.
Για μια ακόμη φορά κυριάρχησαν οι αυταπάτες, οι ψεύτικες ελπίδες, η λογική του μικρότερου κακού (και μερικές άλλες, πιο ανατριχιαστικές σκέψεις και συμπεριφορές). Ολ’ αυτά μεγεθύνονται, διαστέλλονται, γίνονται αερόσακοι του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο αλώβητο συνεχίζει να ρουφάει τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού, καταδικάζοντάς τον στην ανέχεια, τη φτώχεια, την απόλυτη εξαθλίωση πλέον.
Κάποιοι σπεύδουν να χαϊδέψουν και πάλι αυτιά, προσβλέποντας στις ψήφους της επαναληπτικής κάλπης, που φαίνεται ως η πιθανότερη κατάληξη. Εμείς δεν έχουμε τέτοια ανάγκη. Γι’ αυτό και χτυπάμε πιο δυνατά το καμπανάκι του κινδύνου.
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, αναδιατάσσεται, αλλά παραμένει ίδιο στην ουσία του: αστικό πολιτικό σκηνικό. Αυτοί που εμφανίζονται με την προβιά των φίλων του λαού, δεν είναι παρά λύκοι, πιστοί φύλακες του καπιταλιστικού συστήματος. Και οι αριστεροί μαϊντανοί καλύπτουν με το δυνατό τους άρωμα τη μπόχα της αστικής εξουσίας.
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ τίποτα δεν άλλαξε με κοινοβουλευτικές εκλογές. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να βαδίζουμε με αυταπάτες, εκχωρώντας σε άλλους τα δικαιώματά μας. Κι ας αρχίσουμε το τιτάνιο έργο της πολιτικής ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης. Για να μπορέσουμε ν’ αγωνιστούμε με αξιώσεις, για να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο της κοινωνικής απελευθέρωσης.