«Μύρισε» εκλογές. Οποτε κι αν αποφασίσει ο Καραμανλής να τις κάνει, το μόνο που θα καθορίσει είναι το μήκος της προεκλογικής περιόδου, η οποία έχει ήδη αρχίσει. Τίποτ’ άλλο να μην είχαμε, θα αρκούσε η γλίτσα των πολιτικών στις τηλεοπτικές εκπομπές, το ακατάσχετο γλείψιμο που κάνουν στους τηλεαστέρες, για να μας πείσει πως βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, που την τράπουλα μοιράζουν οι βαρόνοι των μίντια και τα μαντρόσκυλα που κουμαντάρουν τα μαγαζιά τους.
Η τράπουλα για μια φορά ακόμα είναι σημαδεμένη. Απροκάλυπτα μάλιστα. Κωστάκης ή Γιωργάκης; Αυτό είναι το δίλημμα στο οποίο θα κληθούν να απαντήσουν οι ψηφοφόροι. Ούτε καν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, αλλά Κωστάκης ή Γιωργάκης. Ετσι, για να σηματοδοτηθεί η μία, ενιαία και αδιαίρετη πολιτική που υπηρετούν και τα δυο κόμματα. Η μόνη διαφοροποίηση που επιτρέπεται είναι στη διαμόρφωση διαφόρων φιλοδωρημάτων προς τις «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες», που θυμίζουν τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που μοίραζαν στους ιθαγενείς της Αφρικής οι αποικιοκράτες εισβολείς. Η συνέχεια στην ιστορία της αποικιοκρατίας είναι γνωστή: όταν οι ιθαγενείς κατάλαβαν την κοροϊδία και άρχισαν τη διαμαρτυρία, συνάντησαν τις μπούκες των πυροβόλων όπλων, απέναντι στα οποία ήταν ανίσχυρα τα δικά τους ακόντια. Ετσι και στη διαχείριση του αστικού κράτους: όταν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν την κοροϊδία και διεκδικούν, βρίσκουν απέναντί τους την πάνοπλη κρατική καταστολή, έτοιμη να εφαρμόσει το νόμο.
Δίπλα στους μονομάχους του δικομματισμού, που μονοπωλούν το παιχνίδι, απλώνουν την προεκλογική πραμάτεια τους οι σχηματισμοί της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Φτωχική πλην τιμία η πραμάτεια τους, προσπαθεί μάταια να συγκροτήσει «αντίπαλο δέος». Μάταια, γιατί το αντίπαλο δέος δεν συγκροτείται στο γήπεδο του αντίπαλου και με «πιασμένο» τον διαιτητή. Το αντίπαλο στο κεφάλαιο και τους υπηρέτες του δέος συγκροτείται στους δρόμους, στα μονοπάτια της αντίστασης, σε καθημερινές μάχες ενάντια σε κάθε σφετερισμό, στην οικοδόμηση της ταξικής συλλογικότητας, στη βίαιη και μη βίαιη αντιπαράθεση με τους θεσμούς και τα όργανα καταπίεσης του συστήματος, στη δημιουργία των όρων για την επαναστατική ανατροπή. Το αντίπαλο δέος οικοδομείται με όρους κινήματος και όχι με όρους αναπαραγωγής πολιτικών μικρομάγαζων (ή μεγαλομάγαζων).
Αλλά, ας μην τα ρίχνουμε όλα σε εκείνους που θα διεκδικήσουν και πάλι την ψήφο ανεμίζοντας κόκκινες (ή ροζ) σημαίες. Η δική τους πολιτική μιζέρια είναι σε κάποιο βαθμό αντανάκλαση της κοινωνικής μιζέριας. Εκατομμύρια εργάτες, εργαζόμενοι, φτωχοί αγρότες, νέοι θα κινηθούν και πάλι κάτω από ξένες σημαίες. Εστω κι αν δεν πλημμυρίσουν τους δρόμους και περιοριστούν μόνο στη μετάβαση προς τα εκλογικά κέντρα. Ζητούμενο είναι η κοσμοπλημμύρα με τις ταξικές σημαίες.
