Η 24ωρη γενική απεργία της 20ής Φλεβάρη ανήκει στο παρελθόν (όχι στην Ιστορία, γιατί η Ιστορία ασχολείται με γεγονότα που άλλαξαν έστω και λίγο τον ρουν της). Στο παρελθόν ανήκουν και τα μεγάλα και παχιά λόγια που την προανήγγειλαν και την προετοίμαζαν. Σήμερα, ουδείς συζητά για «κλιμακώσεις», «αντεπιθέσεις» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Φυσικά, κανείς δεν τα πίστεψε αυτά, κανείς δεν επένδυσε ελπίδες. Επομένως, αν υπάρχει εν προκειμένω ένα ζήτημα, αυτό αφορά την πολιτική απατεωνιά εκείνων που κάθε φορά λένε τα ίδια και κάθε φορά τα ξεχνούν μόλις τελειώσει η απεργιακή πορεία και πάρουν το δρόμο για τα τσιπουράδικα του… απολογισμού.
Εφυγαν και τα τελευταία τρακτέρ από τον παράδρομο της εθνικής στον κόμβο της Νίκαιας (και όχι από την εθνική, στην οποία ποτέ δεν πάτησαν). «Με ψηλά το κεφάλι», ανακοινώθηκε και πάλι. Κι ας μην κέρδισαν τίποτα, πέρα από μια συνάντηση μετά καφέδων και κράκερ στο υπουργείο Οικονομικών, την οποία είχε κανονίσει η Παπαρήγα και η οποία λειτούργησε σαν τραπέζι της παρηγοριάς.
Με το που «ησύχασαν» από το «δρόμο», ήρθε η ώρα του κοινοβουλευτικού θεάματος, με μια προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, που θύμισε παλιές καλές εποχές του εγχώριου κοινοβουλευτισμού, με τους μονομάχους να διασταυρώνουν τα ρητορικά ξίφη τους και να προσπαθούν να ταπώσουν τον αντίπαλο, χτυπώντας τον στα αδύνατα σημεία του. Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο το μήνυμα ήταν σαφές: στο «δρόμο» είστε καταδικασμένοι, στο κοινοβούλιο πρέπει να εναποθέσετε τις ελπίδες σας.
Λεπτομέρεια με μεγάλη σημασία: μια μαχητική ενέργεια που έσπασε την κανονικότητα των άσφαιρων και ηττοπαθών κινητοποιήσεων, η καταστροφή των παράνομων εγκαταστάσεων της Eldorado Gold στις Σκουριές της Χαλκιδικής, καταδικάστηκε από σύμπαντα τον κοινοβουλευτικό θίασο. Κάθε έννοια εργατικής και λαϊκής βίας πρέπει να πεταχτεί εις το πυρ το εξώτερον.
Δύο μονόδρομοι υπάρχουν μπροστά μας.
Ο ένας είναι ο μονόδρομος της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Μνημονιακοί και «αντιμνημονιακοί» (όπως ξαναέδειξαν οι τελευταίες κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ) βαδίζουν με συνέπεια σ’ αυτόν τον μονόδρομο, σκιαμαχώντας για να κοροϊδεύουν το λαό.
Ο άλλος είναι ο μονόδρομος της εργατικής και λαϊκής αντίστασης. Πώς να τον βαδίσεις αυτόν τον μονόδρομο, όμως, όταν μπροστά πηγαίνει ο ίδιος ο εχθρός και συ τον αποδέχεσαι για αρχηγό και καθοδηγητή σου;
Το να πεις «σιχτίρ όλοι σας» και να κλειστείς στο καβούκι σου δεν είναι λύση. Τα χέρια του αντίπαλου λύνεις. Σημασία έχει να βαδίσεις αυτό το μονόδρομο με γνώση, χωρίς να εκχωρείς τίποτα στις «δοκιμασμένες ηγεσίες», με επίγνωση ότι χρειάζεται να οργανωθεί πολιτικά η εργατική τάξη και με αποφασιστικότητα αυτό να γίνει πράξη.
