Βρήκαν αγαπημένο θέμα οι σχολιαστές των ΜΜΕ: «Δυο γραμμές στην κυβέρνηση». Η ενασχόληση με την παραπολιτική παίρνει και πάλι τη θέση της πολιτικής ανάλυσης, δημιουργώντας ένα πέπλο με το οποίο κουκουλώνεται η αλήθεια. Ενα παραμορφωτικό κάτοπτρο που φωτίζει μόνο ορισμένες –απολύτως δευτερεύουσες– πλευρές, δημιουργώντας μια ψευδή πρόσληψη της πραγματικότητας και κατά συνέπεια ψευδή συνείδηση.
Περιμέναμε ότι στην κυβέρνηση και το κυβερνόν κόμμα κάποια στιγμή θα δημιουργούνταν μπάχαλο. Είχε επισημανθεί από τις στήλες της εφημερίδας μας. Μπάχαλο όχι μόνο επειδή οι «μοντερνιές» του Παπανδρέου και ο «προεδρικός» τρόπος με τον οποίο διοικεί δημιουργεί «στρατόπεδα», εντάσεις και αντιπαραθέσεις, αλλά και επειδή η διαχείριση μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης δε μπορεί παρά να δημιουργήσει και φαινόμενα πολιτικής κρίσης.
Αυτά τα φαινόμενα πύκνωσαν το τελευταίο δεκαήμερο. Ο παραγκωνισμένος Βενιζέλος μέμφθηκε τους συναδέλφους του που στάθηκαν σούζα μπροστά σε απλούς υπάλληλους της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Ομως, ο Βενιζέλος δεν έχει κανένα πρόβλημα με το Μάαστριχτ και τη διαδικασία επιτήρησης, ούτε με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Μιλά για το πρωτόκολλο («οι υπουργοί συνομιλούν μόνο με επιτρόπους») και όχι για την ουσία.
Οι κοινοβουλευτικοί, με επικεφαλής τον «ριγμένο» Παπουτσή, ανάγκασαν τον Παπακωνσταντίνου να αποσύρει την τροπολογία για τις γονικές παροχές, υποδεικνύοντάς του να την καταθέσει ως νομοσχέδιο και να ψηφιστεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Επί της ουσίας δεν είχαν καμιά διαφωνία. Αλλωστε, ο Παπουτσής είναι εκείνος που υποτίθεται ότι εξεστράτευσε ενάντια στο πάγωμα των μισθών στο δημόσιο άνω των 2.000 ευρώ, το οποίο πλέον φαντάζει χάδι μπροστά στη νεότερη εκδοχή της εισοδηματικής πολιτικής: και πάγωμα των άνω των 2.000 ευρώ μισθών και γενικό κόψιμο των επιδομάτων κατά 10%. Πολιτική διατυπωμένη από πρωθυπουργικά χείλη, την οποία ο… φιλολαϊκός κ. Παπουτσής έχει ήδη κάνει γαργάρα.
Οι εξουσιαστικοί ανταγωνισμοί, τα κέντρα και τα παράκεντρα που διαγκωνίζονται στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να κρύψουν το γεγονός ότι η κυβερνητική πολιτική είναι μία. Είναι πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφάλαιου. Στα αστικά κόμματα πάντα υπάρχουν προσωπικές στρατηγικές και πάντα αυτές αξιοποιούνται ως εργαλείο ενίσχυσης της εξουσίας και αύξησης του ελέγχου πάνω στους εργαζόμενους.
