Υπάρχει ένα πρόβλημα που κανονικά θα έπρεπε (σύμφωνα με τα όσα λέγονταν πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος) να αποτελεί το κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης των κομμάτων. Αναφερόμαστε στο Ασφαλιστικό, το οποίο από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 συζητείται κατά κόρον, μεταρρυθμίζεται κατά κόρον, προκαλεί ταξικές συγκρούσεις, αλλά δεν λύνεται (το γιατί έχει κατ’ επανάληψη εξηγηθεί αναλυτικά από την «Κ»). Η κυβέρνηση της ΝΔ στα τριάμισι χρόνια της κυβερνητικής της θητείας είχε ξεκαθαρίσει ότι το Ασφαλιστικό θα αντιμετωπιστεί από την επόμενη κυβέρνηση, αφού προηγηθεί «ευρύς διάλογος με τους ενδιαφερομένους». Συνέστησε μάλιστα και «επιτροπή σοφών» για να το μελετήσει, στην οποία διόρισε ως επικεφαλής πρώην αντιπρόεδρο του ΣΕΒ.
Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι η προεκλογική αντιπαράθεση θα είχε στο κέντρο της αυτό το μείζον κοινωνικό πρόβλημα, που αποδεδειγμένα ευαισθητοποιεί και κινητοποιεί την πλειοψηφία του κόσμου της δουλειάς. Ακριβώς γι’ αυτό, όμως, το Ασφαλιστικό δεν έγινε κεντρικό θέμα της προεκλογικής αντιπαράθεσης, δεν συζητείται, κι όταν συζητείται (συνήθως ύστερα από δημοσιογραφικά ερωτήματα) οι απαντήσεις είναι σκόπιμα ασαφείς, αόριστες, γενικόλογες. Και προπαντός ταυτόσημες: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δίνουν ακριβώς τις ίδιες απαντήσεις!
Νομίζουμε πως δεν αξίζει να συζητάμε για το αν η νέα μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, που θα επιχειρηθεί, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση από μεθαύριο, θα είναι σε βάρος των εργαζόμενων και συνταξιούχων. Το μόνο που μπορεί να συζητήσει κανείς είναι η μεθόδευση και η κλιμάκωση (ο Αλογοσκούφης μέσα στη βδομάδα υπαινίχτηκε ότι θα υπάρξουν διαδοχικές παρεμβάσεις και όχι μία σαρωτική). Εχει, όμως, καμιά σημασία η μεθόδευση που θα ακολουθήσει ο ταξικός αντίπαλος, όταν δεν υπάρχει στοιχειώδης προετοιμασία για ταξική άμυνα, όταν η πέμπτη φάλαγγα (συνδικαλιστική γραφειοκρατία) είναι έτοιμη να πουλήσει τα εργατικά συμφέροντα, όπως έχει πράξει και στο παρελθόν (1990, 1992, 2002);
Οι εκπρόσωποι της κεφαλαιοκρατίας δικαίως κρατούν κρυμμένα τα χαρτιά τους για το Ασφαλιστικό και δεν το καθιστούν διακύβευμα της προεκλογικής περιόδου. Ζητούν λευκή επιταγή, όπως συνηθίζουν, ιδιαίτερα τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Πόση σημασία θα έχει, όμως, το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα στη διαμόρφωση των εξελίξεων; Πιστεύει κανείς ότι, αν αλλάξουν οριακά οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, θα διαμορφωθούν άλλοι όροι;
Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη παγίδα. Να βλέπει κανείς τα διακυβεύματα της ταξικής πάλης μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα των θεσμών του συστήματος εξουσίας και των συσχετισμών που διαμορφώνονται ανάμεσα στους διαχειριστές τους. Αν η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι θέλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους στην Κοινωνική Ασφάλιση, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το πολιτικό σύστημα (σε όλο το πολύχρωμο φάσμα του) ως ταξικό αντίπαλο και να έρθουν σε πλήρη ρήξη μαζί του.