Τρέχει ο κυβερνητικός θίασος να κλείσει τις εκκρεμότητες με την τρόικα. Γιατί η φράου Ανγκελα διέταξε δημοσίως τον Αντωνάκη, με τη γνωστή τευτονική… κομψότητα: δεν γίνεται να έχετε την προεδρία της ΕΕ και ταυτόχρονα να έχετε εκκρεμότητες για την επόμενη δόση.
Το πακέτο έχει απ’ όλα. Απολύσεις (4.000 μέχρι τα τέλη του χρόνου κι άλλες 11.000 το 2014), διαθεσιμότητες (άλλες 12.500), «ξαφνικό θάνατο» επιχειρήσεων και φορέων, πλήρη απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, νέο πετσόκομμα επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ, πλήρη εξαθλίωση της δημόσιας υγείας (ακόμη και οι ψυχικά πάσχοντες θα πεταχτούν στο δρόμο), χαράτσι στα ακίνητα, αύξηση της τιμής στα εισιτήρια, τιμωρία 1 ευρώ σε όποιον αρρωστήσει και ο γιατρός του γράψει φάρμακα και 25 ευρώ σε όποιον αρρωστήσει βαρύτερα και οι γιατροί κρίνουν απαραίτητη την εισαγωγή του στο νοσοκομείο.
Αυτά προς το παρόν. Γιατί δεν τελειώσαμε. Ηδη έχουν πέσει στο τραπέζι και συζητιούνται κάποιες καταπληκτικές ιδέες, όπως το πετσόκομμα των συντάξεων ανάλογα με την περιουσιακή κατάσταση των συνταξιούχων!
Στο μεταξύ, εμείς, καθισμένοι στους καναπέδες μας, παρακολουθούμε το κοινοβουλευτικό θέαμα. Σαμαράς και Βενιζέλος τραβάνε πάλι «κόκκινες γραμμές» και περιμένουν την επάνοδο των τροϊκανών με… άγριες διαθέσεις. Ο Τσίπρας προκαλεί συνεχώς ψηφοφορίες με σαματά, μπας και βρεθεί καμιά Τζάκρη ακόμη να την κάνει από το πράσινο μαντρί. Κι ο Σαμαράς, με σαδιστική διάθεση, ανακοινώνει από το Βερολίνο ότι έχει καβάντζα βουλευτών έτοιμων ν’ αναπληρώσουν την κάθε παστρικο-Θοδώρα που θα την κάνει.
Τις δικές μας κόκκινες γραμμές τις τραβάμε μόνο στα λόγια. Λέμε τι δεν μας αρέσει, τι μας οργίζει. Και οι περισσότεροι περιμένουν τις επόμενες εκλογές με την ελπίδα ότι μπορεί ν’ αλλάξει η φορά των πραγμάτων. Το παρελθόν δεν τους έχει διδάξει τίποτα. Η ίδια πλειοψηφία, ακινητοποιημένη από το σύνδρομο της ήττας, δεν κουνάει το δαχτυλάκι της για να στηρίξει την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ, που είναι η μόνη που πραγματικά στρίμωξε την κυβέρνηση.
Κόκκινες γραμμές στον αέρα δεν τραβιούνται. Αυτές πρέπει να χαραχτούν ανεξίτηλα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, ακόμη και με αίμα αν χρειαστεί. Χρειαζόμαστε οργάνωση κι αγώνα αποτελεσματικό για να σπάσει το σύνδρομο της ήττας. Πρέπει ο εργαζόμενος να στηριχτεί στα πόδια του, να αποκτήσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Οι πρωτοπόροι εργάτες, όμως, δεν πρέπει να περιμένουν πότε θα γίνει αυτό. Δεν πρέπει να σέρνονται πίσω από το αυθόρμητο. Παράλληλα πρέπει ν’ αρχίζουν να χαράζουν την πιο χοντρή κόκκινη γραμμή, να καταπιαστούν με το καθήκον της πολιτικής τους οργάνωσης.
