Από το μακρινό Μπαγκλαντές μας έρχονται αυτή τη φορά τα καλά νέα. Οι κλωστοϋφαντουργοί ξεσηκώθηκαν και ζητούν δικαιώματα. Ζητούν αύξηση στα μεροκάματα, βελτίωση στις συνθήκες εργασίας, ζητούν μια μέρα αργία τη βδομάδα. Τα αφεντικά (ξένα στην πλειοψηφία τους) δεν ήταν δυνατόν να ανεχτούν τις διεκδικήσεις των σύγχρονων σκλάβων. Εστειλαν την Αστυνομία να τους καταστείλει και ο πρώτος νεκρός εργάτης έβαψε με το αίμα του την κόκκινη σημαία των συντρόφων του. Η απεργία πήρε τη μορφή εξέγερσης. Ο δεύτερος νεκρός εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο τους εργάτες που άρχισαν να πυρπολούν και να λεηλατούν τα εργοστάσια. Οταν η Αστυνομία ξαναπήγε να τους χτυπήσει, τους βρήκε οπλισμένους με στυλιάρια από μπαμπού. Οι τραυματίες αυτή τη φορά ήταν και από τις δυο πλευρές. Ετσι, τη λύση κλήθηκε να δώσει ο στρατός.
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα, η εξέγερση των κλωστοϋφαντουργών του Μπαγκλαντές, που αριθμούν δυο εκατομμύρια ψυχές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά., συνεχίζεται, παρά την άγρια καταστολή του στρατού. Ασφαλώς οι άοπλοι και ανοργάνωτοι εργάτες δε μπορούν να νικήσουν έναν πάνοπλο και καλά οργανωμένο στρατό. Τίποτα, όμως, στο Μπαγκλαντές δεν θα είναι όπως πριν, μετά απ’ αυτή την εξέγερση. Τολμούμε να πούμε, ότι τίποτα σ’ ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Ασίας δε θα ‘ναι όπως πριν, μετά απ’ αυτή την εξέγερση.
Οι σύγχρονοι δούλοι του κεφάλαιου, το προλεταριάτο που βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση στην πιο επαχθή μορφή της δείχνει να ξυπνά και να διεκδικεί. Κι όταν διεκδικεί, αναπόφευκτα θα κατακτήσει, πλήττοντας έτσι την κερδοφορία του κεφάλαιου, που σ’ αυτές τις ζώνες της μέγιστης εκμετάλλευσης είναι η ψηλότερη στον κόσμο. Το έχουμε ξανασημειώσει από τις στήλες της «Κ», ότι αργά ή γρήγορα θα αναπτυχθεί τάση εξίσωσης του μεροκάματου και των εργασιακών σχέσεων σ’ αυτές τις χώρες με τα ισχύοντα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Και τότε η κρίση του συστήματος θα βαθύνει, καθώς η αναπαραγωγή του θα γίνει πιο δύσκολη.
Αυτό δε φαίνεται να το συνειδητοποιούμε τόσο πολύ εμείς εδώ, που βρισκόμαστε σε μια ενδιάμεση κατάσταση: κάτω από τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, πολύ πάνω από το λεγόμενο τρίτο κόσμο. Εχουμε εγκαταλείψει κάθε αντίσταση και υποχωρούμε συνεχώς στην πίεση και τις επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας, που μας σπρώχνει σε εξίσωση με το Μπαγκλαντές (αν όχι με το Μπαγκλαντές, με τη Ρουμανία), απειλώντας μας με τη μετακόμιση των εργοστασίων εκεί. Εχοντας χάσει την πίστη στο συλλογικό αγώνα, δεν είμαστε σε θέση ούτε να εκτιμήσουμε σωστά την παγκόσμια κατάσταση. Εχοντας εγκαταλείψει το δικό μας αγώνα, δεν είμαστε σε θέση να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στις εργατικές εξεγέρσεις όπου Γης, που δε μπορεί παρά να έχουν θετική επίδραση και στα «καθ’ ημάς».
