Επίσημα αποκαλύφθηκε πλέον, ότι η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» με το ΔΝΤ και την ΕΕ την παράταση της αποπληρωμής του χρέους από το μηχανισμό «στήριξης». Είναι αστείο και να συζητήσουμε ότι αυτό θα έρθει «ως επιβράβευση» και ότι «νέο Μνημόνιο αποκλείεται», όπως δηλώνει ο θλιβερός κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Οπως ακριβώς το σημερινό δάνειο ήρθε με το πιο βάρβαρο πακέτο μέτρων που γνώρισε η χώρα, έτσι θα έλθει και το καινούργιο πακέτο. Θα διαψεύδεται, δε, μέχρι τη μέρα που θα ανακοινωθεί επίσημα.
Είναι πια ηλίου φαεινότερον, ότι η διεθνής επιτήρηση είναι μια κινούμμενη άμμος, στην οποία βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο. Το Μνημόνιο είναι ένα εργαλείο, μέσω του οποίου εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων με τα οποία το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο έχει αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα, το Μνημόνιο είναι ένα εργαλείο για την «κινεζοποίηση» του ελληνικού προλεταριάτου.
Ας μη ψάχνουμε, λοιπόν, για πατριωτισμούς στους εκπροσώπους της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας και στους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Η πορεία τους είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την κυριαρχία του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου. Οι τοκογλύφει εισπράττουν τα εξωφρενικά επιτόκιά τους και οι εγχώριοι κεφαλαιοκράτες εισπράττουν την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, ενώ παράλληλα παρασιτούν κι αυτοί σε βάρος του κρατικού χρέους.
Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει «από τα πάνω». Με τους δικούς τους μηχανισμούς θα διαμορφώνουν το έλλειμμα στα επίπεδα που θέλουν, θα επικαλούνται πότε το έλλειμμα και πότε το χρέος και θα παίρνουν συνεχώς νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Δεν υπάρχει ορατός ορίζοντας λήξης αυτής της διαδικασίας. Προπαντός, δεν υπάρχει πρόθεση επιστροφής των πραγμάτων στο σημείο που ήταν πριν μερικούς μήνες. Το λένε οι ίδιοι. Λένε ότι οι μεταρρυθμίσεις ήταν απαραίτητες και έπρεπε να γίνουν και χωρίς το Μνημόνιο.
Οσοι, λοιπόν, έτρεφαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ο εφιάλτης θα τελειώσει και έστρεφαν την προσοχή τους στην αναζήτηση ενός προσωπικού καταφύγιου, μέχρι να τελειώσει η μπόρα, ας το πάρουν απόφαση ότι βαυκαλίζονταν με φρούδες ελπίδες. Ο εφιάλτης δεν πρόκειται να τελειώσει, εκτός αν τον τελειώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Καθαρά είναι τα πράγματα και στον τομέα της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Από τη μια, ξεσκολισμένοι εργατοπατέρες, μάστορες των λόγων, της αδράνειας, της διάσπασης, της υπονόμευσης, της μη αντίστασης και, από την άλλη, πολιτικά κόμματα που ενδιαφέρονται για την αναπαραγωγή τους και φροντίζουν να μείνει το κοινωνικό κίνημα μέσα στο πλαίσιο που ορίζει η αστική νομιμότητα. Χρειάζεται νέα αρχή, χρειάζεται πρωτίστως ταξική πολιτική οργάνωση.