Η προηγούμενη κυβέρνηση συνήθιζε να μας κατηγορεί για φαντασιοπληξία. H οικονομία ευημερεί -μας έλεγε- το κράτος φροντίζει τους αναξιοπαθούντες, οι άνεργοι έχουν μπροστά τους ποικιλία επιλογών για εργασία, η ισχυρή Ελλάδα τείνει προς την πραγματική σύγκλιση με τις αναπτυγμένες χώρες του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Η τωρινή κυβέρνηση στην αρχή χάθηκε μες στις χαρές και τα πανηγύρια. Πρώτα το ποδοσφαιρικό Euro της Λισαβόνας, ύστερα το Athens 2004 και τα παγκόσμια συγχαρητήρια για την άψογη διοργάνωση της μεγάλης γιορτής του αθλητισμού, έβγαλε ένα εξάμηνο μες στην καλή χαρά. Από τα μέσα Σεπτέμβρη άρχισαν τα δύσκολα. Γιατί μόλις κόπασαν τα πανηγύρια για τα θεάματα, άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση του άρτου. Ειδικά εκείνου του άρτου που η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Οπότε οι πανηγυριώτες ανακάλυψαν πως για μια ακόμα φορά τους είχαν εξαπατήσει. Διότι η κυβέρνηση «ανακάλυψε» ότι παρέλαβε άδεια ταμεία. Και για του λόγου το αληθές οργάνωσε και μια δημοσιονομική απογραφή, που πιστοποίησε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση κρατούσε διπλά βιβλία. Πιστοποίησε δηλαδή αυτό που όλοι γνωρίζαμε, καθόσον οι αριθμοί ευημερούσαν και ο λαός δυστυχούσε.
Τώρα λοιπόν έχουμε πλήρη αντιστοίχιση (λέμε τώρα) αριθμών και πραγματικότητας. Τώρα μαζί με τον λαό δυστυχούν και οι αριθμοί. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους αριθμούς; Ωπ, εδώ έρχεται η ένσταση. Κάνετε λάθος να μην ενδιαφέρεστε για τους αριθμούς. Οταν η οικονομία δεν πάει καλά, δεν υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση της κατάστασης των εργαζόμενων. Πρέπει πρώτα να στηρίξουμε την οικονομία στα πόδια της και μετά να συζητήσουμε για όλα τα άλλα. Πρώτα να μεγαλώσουμε την πίτα και μετά να δούμε πώς θα τη μοιράσουμε.
Ο χειμώνας έρχεται μαύρος, η ακρίβεια και η ανεργία είναι δυσβάστακτες, να μην έχουμε και δούλεμα από πάνω. Μια ματιά στα κέρδη των επιχειρήσεων αν ρίξουμε, δεν χρειαζόμαστε τίποτ’ άλλο για να καταλάβουμε ότι δεν δυστυχούν όλοι οι αριθμοί. Υπάρχουν μερικοί που υπερευημερούν. Οι άλλοι, που εμφανίζονται μονίμως δυστυχούντες, είναι το παραμύθι για τους αφελείς. Είναι το ιδεολογικό όπιο για να μαστουρώνει το πόπολο και να μη μπορεί να ξεκουνήσει από τους καναπέδες.
Ο λαβύρινθος της λιτότητας είναι ατελείωτος. Τόσα χρόνια τώρα ακούμε πολλά και διάφορα, ταϊζόμαστε με οράματα και εθνικές μεγάλες ιδέες, αλλά το «διά ταύτα» είναι πάντα το ίδιο: Λιτότητα. Λιτότητα με ορίζοντα λήξης που θυμίζει το μαρτύριο του Σίσσυφου: μόλις πλησιάζει, κάτι γίνεται, εξαφανίζεται και ξεκινάμε πάλι από την αρχή.
Θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα; Ας πάρουμε τις τύχες μας στα δικά μας χέρια. Οχι να κοιτάμε κάθε φορά τους διπλανούς μας. Καθένας και καθεμιά πρέπει να πάρει τη δική του/της απόφαση. Αλλιώς θα θυμίζουμε μονίμως τις βιβλικές μωρές παρθένους και θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Καθαρές κουβέντες.
