Και κερατάδες και δαρμένοι. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται οι εργαζόμενοι με όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Kυριαρχεί η σκανδαλολογία. Διδακτική, βέβαια, δε λέμε. Ομως ψιλικατζίδικα πράγματα. Κάτι λαδώματα σε δικαστές, κάτι διπλά εισιτήρια από ένα (τότε) εκκολαπτόμενο λαμόγιο, μια σύμβαση που ακυρώθηκε, αλληλοκατηγορίες μεταξύ βουλευτών, τέτοια πράγματα.
Ποιος τα πληρώνει όλ’ αυτά; Ο κυρίαρχος λαός, βέβαια. Αυτός ψηφίζει, αυτός πληρώνει. Πάντοτε. Αυτό δεν αλλάζει. Αλλά αυτός θα πληρώσει και το φάρμακο. Ποιο είναι αυτό; Οι μεταρρυθμίσεις, τις οποίες η κυβέρνηση κατηγορείται ότι έχει καθυστερήσει. Φυγή προς τα μπρος, με δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων, συστήνει στον Καραμανλή ο Τύπος, συμπολιτευόμενος και αντιπολιτευόμενος! Ο ΣΕΒ εκφράζει off the record τη δυσαρέσκειά του, επειδή δεν προωθήθηκε ακόμα το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ και τα παπαγαλάκια του στον Τύπο ψέγουν την κυβέρνηση ότι ασχολείται μόνο με τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία. Ο Γιωργάκης κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έχει παραλύσει και δεν ασκεί πολιτική. Και σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται ο Κωνσταντόπουλος που συναντά τον Παπούλια και προτείνει να γίνει συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, για να αποφασίσει κοινή στάση απέναντι στη διαφθορά. Υπεράνω όλων η τιμή του πολιτικού κόσμου.
Οπως καταλαβαίνετε, εμείς πληρώνουμε το κόστος των σκανδάλων, εμείς θα πληρώσουμε και το κόστος της κάθαρσης. Οπως πάντα. Μόλις κλειστούν κάποιες συμφωνίες και δοθούν τα χέρια, όλα θα περάσουν στη λήθη και ο ελληνικός καπιταλισμός θα συνεχίσει την πορεία του «εκσυγχρονισμού» του, σαρώνοντας δικαιώματα και μοιράζοντας φτώχεια, ανεργία και ανασφάλεια.
Μπορεί να είναι γαργαλιστικά τα όσα αποκαλύπτονται και να μας προσφέρουν μια ωραία εικόνα του αγγελικά πλασμένου κόσμου του καπιταλισμού, με τη διαπλοκή του, τη διαφθορά του, τα λαμόγια και τους πολιτικούς-καμαριέρες, ταυτόχρονα όμως μας εγκλωβίζουν σε μια στενή οπτική, μας οδηγούν στο να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος.
Ολες οι μεγάλες συμβάσεις αποικιοκρατικού τύπου είναι νόμιμες. Ουδείς ασχολείται μ’ αυτές, κανένα στοιχείο για μίζες δεν έχει αποκαλυφθεί. Δεν είναι, όμως, σκάνδαλο και μάλιστα χοντρό; Δεν είναι σκάνδαλο να κλείνουν επιχειρήσεις, αφού μάλιστα έχουν απομυζήσει κρατικές επιδοτήσεις, και να πετούν χιλιάδες εργάτες στο δρόμο; Δεν είναι σκάνδαλο οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας; Δεν είναι σκάνδαλο οι συνεχείς αντιασφαλιστικές ανατροπές; Δεν είναι, τελικά, σκάνδαλο, το μέγιστο, το σκάνδαλο των σκανδάλων, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;
Ο καπιταλισμός είναι ιός ανίατος. Είναι ο ίδιος ένα τεράστιο σκάνδαλο. Πάνω στο έδαφος αυτού του απάνθρωπου, ληστρικού, καταστροφικού συστήματος ανθίζουν η διαφθορά και όλα τα άλλα παράπλευρα φαινόμενα. Αν θέλουμε κάθαρση, ας «καθαρίσουμε» τον καπιταλισμό.