Πρέπει –καθώς πλησιάζουμε και προς τα χριστούγεννα– να πιστέψουμε ότι γίνονται θαύματα. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η απόφαση που πήραν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, να εντάξουν και την Ελλάδα στον τρόπο αποπληρωμής των δανείων της Ιρλανδίας; Τρία χρόνια επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής παζάρευε η κυβέρνηση, το Μάρτη υποτίθεται ότι θα έθετε επίσημα το σχετικό αίτημα και ξαφνικά οι ευρωπαίοι εταίροι μας μας έδωσαν με τη μία εφτά ολόκληρα χρόνια αβάντσο! Δεν είναι θαύμα;
Αφού περάσαμε Κυριακή και Δευτέρα με χοντρή προπαγάνδα για την «επιβράβευση» της ελληνικής «προσπάθειας», μετά το διάλειμμα της Τρίτης, λόγω απεργίας στα ΜΜΕ, από την Τετάρτη άρχισαν οι προσπάθειες προσγείωσης. Ναι, μας «επιβραβεύουν», αλλά πρέπει και εμείς να είμαστε συνεπείς. Οχι να το ξαναρίξουμε στο σορολόπ. Επειδή, όμως, ακόμα δεν μας έχουν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη, θα υπάρξουν σίγουρα διαπραγματεύσεις για ένα νέο Μνημόνιο.
Ας αφήσουμε, όμως, την προπαγάνδα των θαυμάτων και ας επικεντρωθούμε στην ουσία. Οταν αυτή εδώ η εφημερίδα έγραφε ότι και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής θα υπάρξει και νέα δάνεια και νέο Μνημόνιο, δεν ανακάλυπτε την Αμερική. Κάθε νοήμων άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις στα οικονομικά, ήξερε πως αυτό θα γινόταν. Οταν το 2014 η Ελλάδα θα χρωστούσε περισσότερα απ’ όσα χρωστούσε το 2010, πώς θα μπορούσε να πληρώσει σε μια τριετία (2013-2015) και τα δάνεια της τρόικας και τα παλιά δάνεια που ακόμα τρέχουν; Πώς θα μπορούσε να εξασφαλίσει σχετικά χαμηλότοκο δανεισμό μια υπερχρεωμένη χώρα; Αρα, κάποια στιγμή θα αναζητούνταν ρύθμιση επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής. Τουλάχιστον αυτό (γιατί μέχρι το τέλος μπορεί να φτάσουν και σε αναδιάρθρωση χρέους με «κούρεμα» ομολόγων).
Και βέβαια, όταν ζητάς από τον πιστωτή «παράτα», για να μιλήσουμε με τον όρο της πιάτσας, αυτός θα σου επιβάλει τους όρους του. Οπως σου τους επέβαλε όταν σου έδωσε το δάνειο.
Τι αποδεικνύουν αυτές οι εξελίξεις; Αποδεικνύουν ότι στόχος του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου είναι να εξασφαλίζει την αποπληρωμή των δανείων, τα οποία χορηγεί με τοκογλυφικούς όρους. Το ελληνικό κράτος δανείστηκε με τοκογλυφικό επιτόκιο, αλυσοδένοντας τον ελληνικό λαό. Τώρα, θα παρατείνει την αποπληρωμή πληρώνοντας καπέλο στο ήδη τοκογλυφικό επιτόκιο και σφίγγοντας ακόμα πιο πολύ τις αλυσίδες.
Αυτή είναι η ουσία. Ολα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες και προπαγάνδα. Μπροστά στον ελληνικό λαό, στην εργατική τάξη πρωτίστως, δυο δρόμοι ανοίγονται: ή σπάει τις αλυσίδες ή τις κουβαλάει για πάντα, υποθηκεύοντας το μέλλον και των επόμενων γενεών.