Η κοκορομαχία στο βούρκο της Βουλής την περασμένη Τρίτη και η συνέχειά της, με τις καταθέσεις προτάσεων για σύσταση ανούσιων εξεταστικών επιτροπών και τους καθημερινούς διαξιφισμούς των στελεχών συγκυβέρνησης και αντιπολίτευσης μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα, είναι το πρελούδιο για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Η τρόικα καταφθάνει σήμερα και από Δευτέρα πιάνει δουλειά με τους υπουργούς. Η δουλειά, βέβαια, ποτέ δε σταμάτησε. Την έκαναν τα τεχνικά κλιμάκια που έκλειναν ένα προς ένα τα ανοιχτά θέματα. Και οι υπουργοί με τα επιτελεία τους, που δίνουν νέες προτάσεις, πιο κοντά στις προτάσεις της τρόικας.
Την Πέμπτη μάθαμε με τον πιο επίσημο τρόπο (από το στόμα του Τσίπρα), ότι υπάρχει συμφωνία κυβέρνησης-ευρωπαϊκών «θεσμών» για νέα μέτρα ύψους 3% του ΑΕΠ. Ητοι, νέα μέτρα ύψους 5,5 δισ. ευρώ! Σύμφωνα με τις κυβερνητικές διαρροές, το ένα τρίτο θα αφορά το Ασφαλιστικό, το ένα τρίτο την άμεση φορολογία και το ένα τρίτο την έμμεση φορολογία. Για να μην κουράζεστε με τη διαίρεση, μιλάμε για 1,8 δισ. ευρώ σε καθένα από αυτούς τους τρεις τομείς. Ως αφετηρία, γιατί μπορεί στο τέλος το 3% των νέων μέτρων να «τσιμπήσει» λίγο προς τα πάνω.
Μιλάμε για εφιάλτη. Σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά οι έμμεσοι φόροι θα γονατίσουν ακόμα περισσότερο την εργαζόμενη κοινωνία, καθώς έρχονται να προστεθούν στα χαράτσια που έχουν ήδη θεσπιστεί στην εξαετία των Μνημονίων. Οσο για το Ασφαλιστικό, δεν μιλάμε απλά για μια ακόμα μείωση των συντάξεων, αλλά για μια διαδικασία διάλυσης της Κοινωνικής Ασφάλισης, με συντάξεις άθλια φιλοδωρήματα γι' αυτούς που θα βγαίνουν στη σύνταξη από τώρα και μετά και με συνεχή πετσοκόμματα για τους ήδη συνταξιούχους, ώστε να φτάσουν και αυτών οι συντάξεις τους στα νέα άθλια επίπεδα (αυτό το ρόλο θα παίξει ο επανυπολογισμός τους με το νέο σύστημα).
Μπορούμε, λοιπόν, να καταλάβουμε για ποιο λόγο το γκεμπελίστικο επιτελείο του Μαξίμου σχεδίασε το σίριαλ της κοκορομαχίας, στο οποίο με μεγάλη ευχαρίστηση βούτηξε και η αντιπολίτευση και ο αστικός Τύπος, κάνοντας πρώτη είδηση τις ύβρεις που ανταλλάσσουν δεξιοί και συριζαίοι και όχι τα νέα εφιαλτικά μέτρα, αποτέλεσμα του τρίτου Μνημόνιου που όλοι μαζί ψήφισαν το περασμένο καλοκαίρι.
Ενόψει αυτών που θα γίνουν τις επόμενες εβδομάδες, αλλά κι αυτών που θ' ακολουθήσουν (γιατί αυτή η ιστορία δε θα τελειώσει, παρά μόνο όταν θα απλωθεί παντού και θα σταθεροποιηθεί η κινεζοποίηση), οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να επέλθουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.
Και στον τομέα της απαραίτητης αντίστασης και στον τομέα της πολιτικής παρέμβασης.
Δεν μπορεί να βαφτίζεται αντίσταση μια 24ωρη απεργία κάθε μήνα και μόλις ψηφίζεται ένα νομοσχέδιο να κηρύσσεται «λήξις». Και δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό, όσο την πρωτοβουλία των κινήσεων έχει η πουλημένη στο κεφάλαιο εργατοπατερία.
Δεν μπορεί να θεωρείται συμμετοχή στην πολιτική ο ακολουθητισμός πίσω από το ένα ή το άλλο αστικό κόμμα. Πρέπει να χτιστεί επαναστατική πολιτική, όχι για να διεκδικήσει μερίδιο στο κοινοβούλιο, αλλά για να μπορεί να παρεμβαίνει ανατρεπτικά σε καθημερινή βάση, αποκαλύπτοντας, πείθοντας και συσπειρώνοντας σε επαναστατική βάση.