Πριν από 15 χρόνια, τέτοια εποχή, ο «οικουμενικός» πρωθυπουργός Ξ. Ζολώτας, ερωτηθείς για μια 24ωρη απεργία που είχε αποφασίσει η ΓΣΕΕ, απάντησε ότι δεν ενοχλεί καθόλου την κυβέρνηση, γιατί πρόκειται για μια εθιμοτυπική απεργία, την οποία κάθε χρόνο κάνει η ΓΣΕΕ ενόψει της κατάθεσης του προϋπολογισμού.
Θυμηθήκαμε την παροιμιώδη φράση του, καθώς την ερχόμενη Τετάρτη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ οργανώνουν την ετήσια εθιμοτυπική 24ωρη απεργία τους, ενόψει της συζήτησης του προϋπολογισμού στη Βουλή. Κατά διαβολική σύμπτωση, οι περί τον προϋπολογισμό κοινοβουλευτικές διαδικασίες συνέπεσαν φέτος με την προώθηση στη Βουλή ενός νομοθετικού εκτρώματος που σαρώνει τις εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ και ανοίγει το δρόμο όχι μόνο για την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων με νόμο (κάτι που δεν το διέπραξε ούτε η χούντα), αλλά και για την αχρήστευση των συλλογικών συμβάσεων γενικά και την προώθηση των ατομικών συμβάσεων.
Δεν προβληματίστηκε και πολύ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Είχε αποφασίσει την 24ωρη εθιμοτυπική για τον προϋπολογισμό, έβαλε στα αιτήματα και την αντίθεση στο νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ και καθάρισε. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγώνια. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει ούτε σμπάρος ούτε τρυγώνια. Στην εθιμοτυπία της κατ’ έτος 24ωρης και το πιο κρίσιμο νομοθετικό χτύπημα ενάντια στα εργατικά δικαιώματα! Χωρίς ντροπή καμία.
Ψιθυρίζεται, ότι μπορεί να ακολουθήσουν και μερικές κινητοποιήσεις σε ΔΕΚΟ. Δηλαδή η 24ωρη σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει 48ωρη. Ετσι για να βγουν από την υποχρέωση και να γίνει κάποιος ντόρος. Γιατί η απόφασή τους είναι δεδομένη: κραυγές, καταγγελίες, εθιμοτυπικές κινητοποιήσεις και μόλις ψηφιστεί το νομοσχέδιο από τον κυβερνητικό λόχο στη Βουλή, λήξη των κινητοποιήσεων και συνοδεία της λήξης με νέες κραυγές και κορόνες για κατάργηση στην πράξη. Οπως έγινε και με το προηγούμενο αντεργατικό νομοσχέδιο, αυτό για τις υπερωρίες και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Αυτοί που θα το καταργούσαν στην πράξη, τώρα αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις νομαρχιακές επιτροπές διευθέτησης!
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπηδήσουν ταξικοί αγώνες και ουσιαστική αντίσταση μέσα από τις κινητοποιήσεις που οργανώνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτές θα είναι πάντοτε μια εθιμοτυπία κοινοβουλευτικού τύπου. Αυτή η πραγματικότητα, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την αδράνεια του καθένα και της καθεμιάς από τους εργαζόμενους. Για να επικρατεί ο ατομισμός και ένας ωχαδερφισμός του τύπου «αφού αυτοί μας πουλάνε, τί να κάνω εγώ;». Ακριβώς επειδή «αυτοί μας πουλάνε», πρέπει να σκεφτούμε πού μας έχει οδηγήσει η λογική της ανάθεσης σ’ αυτούς να διαχειρίζονται τις υποθέσεις μας. Και να εγκαταλείψουμε, επιτέλους, αυτή τη λογική, αυτή τη συμπεριφορά. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, αναπτύσσοντας ανεξάρητη ταξική δράση.
