Δεν είδαμε και μεγάλη φασαρία μετά την απόφαση της κυβέρνησης να ορίσει την Πρωτομαγιά ως αργία στις 7 Μάη, Τρίτη του Πάσχα, μετά από αίτημα των εμπόρων, που δε θέλουν -όπως είπαν- να χάσουν μια μέρα της μεγάλης βδομάδας (λες και για τα ψώνια του κόσμου λείπουν οι μέρες και όχι τα φράγκα). Η πρόθεση της κυβέρνησης είναι προφανής. Δίνει ένα γεμάτο πενθήμερο (από Παρασκευή μέχρι και Τρίτη), προσθέτοντας ουσιαστικά μια μέρα που πολλές επιχειρήσεις κλείνουν και πολλοί εργαζόμενοι παίρνουν άδεια, υπολογίζοντας ότι η 1η του Μάη θα είναι μια υποτονική απεργιακή μέρα, το νόημα της οποίας θα χαθεί μέσα στην πασχαλινή κίνηση της αγοράς.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, βέβαια, αποφάσισε απεργία για την Πρωτομαγιά, αλλά χωρίς να κάνει και πολύ ντόρο (πού οι παλιές εποχές του αγωνιστικού ρεφορμισμού, όταν τον τόνο έδινε το γνωστό άσμα του Μπακαλάκου «δεν είν’ αργία, είν’ απεργία»). Μια χαρά άλλοθι δίνει η κυβερνητική απόφαση στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η οποία, άλλωστε, τελευταία έχει καθιερώσει τα καλέσματα για διάφορα απογευματινά συλλαλητήρια, στα οποία μαζεύονται μετά βίας μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, οι συνήθεις «γνωστοί άγνωστοι» των κομματικοσυνδικαλιστικών μαγαζιών.
Είναι η «καινούργια» μέθοδος καλλιέργειας της ηττοπάθειας: «Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε, ο κόσμος όμως δεν τραβάει». Πρωτοκήρυκας αυτής της πρόστυχης λογικής έχει γίνει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, που από τη μια μιλάει για αγώνες και από την άλλη ψιθυρίζει με νόημα ότι δυστυχώς ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται στα αγωνιστικά καλέσματά του και γι' αυτό μόνο από εκλογές μπορεί να προκύψει λύση στο λαϊκό δράμα.
Είναι η «καινούργια» μέθοδος ηθικής συντριβής των εργαζόμενων και των νέων, ώστε να δεχτούν ως ύψιστη αρχή το κοινοβουλευτικό παιχνίδι και να κρεμάσουν για μια φορά ακόμη τις ελπίδες τους στην επόμενη κυβερνητική εναλλαγή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για την εργατική τάξη είναι προπάντων ζήτημα αξιοπρέπειας η απεργία της 1ης Μάη. Ιδιαίτερα για εκείνο το κομμάτι που δεν αντιμετωπίζει απειλή απόλυσης. Ποιος, όμως, μπορεί να ψέξει εκείνον που ζει με τον τρόμο της απόλυσης, αν δεν απεργήσει, όντας συνδικαλιστικά μόνος;
Εμείς δε θα μπούμε σε τέτοια ψευτοδιλήμματα. Δε θα γίνουμε αριστερός μαϊντανός στη σαλάτα της αστικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Δε θα παραμυθιάσουμε και δε θα παραμυθιαστούμε με βαρύγδουπες διακηρύξεις για «αγωνιστικές αφετηρίες» και «νέα ξεκινήματα». Θα πούμε και πάλι –το λέμε από τώρα– πως εκείνο που χρειάζεται σήμερα, εκείνο στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούν οι πρωτοπόροι εργάτες, είναι η δουλειά του μυρμηγκιού, για να οικοδομηθεί βήμα βήμα μια νέα πολιτική ενότητα της τάξης.