Το… αντιμνημονιακό μέτωπο έσπασε. Δίπλα στον Παπανδρέου και τον απαραίτητο κολαούζο Καρατζαφέρη προστέθηκε και ο ντούρος… αντιμνημονιακός Σαμαράς, ο οποίος μέσα σε μια βδομάδα κατάφερε όχι μόνο να εξαφανίσει ολόκληρη τη ρητορική της προηγούμενης διετίας, αλλά ακόμη και τις «κόκκινες γραμμές» που υποτίθεται ότι τράβηξε όταν άρχισε να σέρνεται προς τη συγκυβέρνηση.
Μέσα σε μια βδομάδα αποδείχτηκε ότι η εναλλακτική λύση, στην οποία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι προσέβλεπαν για να κερδίσουν μια μικρή έστω ανακούφιση από τα δεινά της τελευταίας διετίας, δεν ήταν εναλλακτική λύση για τους εργαζόμενους, αλλά για το καπιταλιστικό σύστημα.
Εμειναν, βέβαια, ακοίμητοι φρουροί των αντιπολιτευτικών ιδεωδών τα κόμματα της ψευτοαριστεράς, τα οποία, αιφνιδιασμένα από τις ραγδαίες εξελίξεις, επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένα γραμμόφωνα μόνο μια λέξη: εκλογές.
Εκλογές για να κερδηθεί τι; Μια αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών; Και λοιπόν; Το σύστημα φρόντισε να βάλει το νερό στ’ αυλάκι πριν τις εκλογές. Η επόμενη κυβέρνηση, είτε μονοκομματική είτε κυβέρνηση συνεργασίας, θα βαδίσει στο δρόμο του νέου Μνημόνιου, το οποίο θα υπογράψει με τις ευλογίες μιας τεράστιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας η υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο νέα κυβέρνηση.
Ολες οι προτεινόμενες «λύσεις» είναι αδιέξοδες. Είναι αδιέξοδες γιατί κινούνται στο ασφυκτικό πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτισμού. Ο,τι ψηφίσει η Βουλή είναι θέσφατο. «Αυτό επιβάλλει η λειτουργία της δημοκρατίας». Σε τέτοια αδιέξοδα οδηγεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ενα σύστημα που καταδικάζει τους εργαζόμενους στο ρόλο του Σίσσυφου. Εμπιστεύονται κάθε φορά κάποιες αστικές πολιτικές δυνάμεις, κρεμούν στην πολιτική τους όλες τους τις ελπίδες, μετατρέπουν τους όποιους αγώνες τους σε καύσιμο για τις εκλογικές μηχανές αυτών των κομμάτων και στο τέλος διαπιστώνουν ότι πάλι έχασαν, ενώ τα κόμματα που πίστεψαν ενισχύθηκαν εκλογικά.
Ενα είναι το δίδαγμα που βγαίνει από τις εξελίξεις του τελευταίου δεκαήμερου. Οτι οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι πρέπει να πάρουν διαζύγιο από το σύνολο της αστικής πολιτικής. Από τα κόμματα εξουσίας και από τις ψευτοαριστερές αντιπολιτεύσεις που δρουν ως κοινωνικά αμορτισέρ του καπιταλισμού, εγκλωβίζοντας κόσμο σε μια λογική υποταγής στην αστική νομιμότητα, σε μια λογική κοινοβουλευτικού κρετινισμού, σε μια λογική διαχείρισης τελικά.
Πολιτική λύση υπάρχει. Είναι η ταξική πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, που αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για να υπάρξει συνειδητή και οργανωμένη ταξική αντεπίθεση.