Βάζοντας στην άκρη τα πολλά και πολύπλοκα ζητήματα που συνδέονται με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή μετά τον τελευταίο πόλεμο, ας επικεντρωθούμε στο κύριο μήνυμα που εξέπεμψε: οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους δεν είναι ανίκητοι. Μπορούν να ηττηθούν ακόμα και στο στρατιωτικό πεδίο, όπου διαθέτουν τρομακτική υπεροπλία. Ο σιωνιστικός στρατός, μια βαριά εξοπλισμένη μηχανή, δε μπόρεσε να κατακτήσει μια λωρίδα γης μερικών εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ηττήθηκε κατά κράτος από έναν αντάρτικο στρατό, εξοπλισμένο με ελαφρά όπλα, αλλά αποφασισμένο να υπερασπιστεί τη γη του. Το μεγάλο όπλο του αντάρτικου της Χεζμπολά δεν ήταν ο οπλισμός του, αλλά η ηθικοπολιτική του ενότητα με το λαό του οποίου την ανεξαρτησία υπερασπιζόταν. Αυτό το στοιχείο ήταν που οδήγησε στη νίκη επί του μοντέρνου σιωνιστικού στρατού. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτή την ηθικοπολιτική ενότητα προσπάθησαν να σπάσουν οι Σιωνιστές, ισοπεδώνοντας μεθοδικά το Λίβανο και σπέρνοντας το θάνατο στον άμαχο πληθυσμό. Προσπάθησαν μ’ αυτό τον τρόπο να τον στρέψουν ενάντια στις δυνάμεις της Αντίστασης, αλλά και σ’ αυτόν τον τομέα ηττήθηκαν κατά κράτος.
Κανένας στρατός, λοιπόν, δεν είναι ανίκητος. Κανένας εχθρός δεν είναι ανίκητος. Αυτοί που αντιστέκονται μπορούν να νικήσουν. Οχι πάντοτε, όχι σε οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά πάντως ΜΠΟΡΟΥΝ να νικήσουν. Εκείνοι που δεν πρόκειται να νικήσουν ΠΟΤΕ είναι αυτοί που ΔΕΝ αντιστέκονται, που δεν μάχονται, που επιλέγουν εξαρχής την υποταγή και την ταπείνωση και όσα ακολουθούν.
Ας το μεταφράσουμε, λοιπόν, αυτό το μήνυμα στα «καθ’ ημάς». Ας αφήσουμε (για τις ανάγκες της κουβέντας μας) στην άκρη τη συζήτηση για τα μεγάλα οράματα, για την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, κι ας μείνουμε στα μικρά, τα καθημερινά. Aς αναρωτηθούμε αν ακόμα και σ’ αυτά μας διακρίνει έστω και ελάχιστο από το πνεύμα μαχητικότητας και αντίστασης. Χάνουμε χωρίς να δώσουμε ακόμα και τις μάχες για το μεροκάματο. Εδωσε η φοιτητική νεολαία στις αρχές του καλοκαιριού μια μάχη ενάντια στο κράτος και την παράτησε στη μέση, με τον πρώτο ελιγμό της κυβέρνησης. Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ αναζητώντας ατομικές λύσεις, ψιλοβολέματα με συνεχή μπαλώματα, έχοντας ξεχάσει ότι οι νικηφόρες μάχες δίνονται και κερδίζονται συλλογικά.
Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την κοινωνική μας συμπεριφορά; Η έλλειψη πίστης στις δυνάμεις μας, η υπερτίμηση των δυνάμεων του αντίπαλου, η αναγόρευσή του σε ανίκητο τοτέμ που πρέπει να το προσκυνάς και να περιμένεις να σε ελεήσει. Αν δεν κατανικηθεί αυτή η νοοτροπία, που έχει πάρει το χαρακτήρα κοινωνικής μάστιγας, η κατάσταση σε βάρος μας θα γίνεται ολοένα και χειρότερη.
Αν είναι να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, λοιπόν, απ’ όλα όσα διαδραματίστηκαν στο Λίβανο τον περασμένο μήνα, αυτό πρέπει να είναι πως κανένας εχθρός δεν είναι ανίκητος, φτάνει να αγωνιστούμε συλλογικά, με αλληλεγγύη και με πνεύμα νίκης και όχι ηττοπάθειας.
