«Η κυβέρνηση κατά τη χθεσινή συνεδρίαση των Υπουργών Οικονομικών δεν αποδέχτηκε την πρόταση για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% για δέκα έτη». Τάδε έφη κυβερνητικός εκπρόσωπος (Τζανακόπουλος), στο briefing της περασμένης Τρίτης.
«Το Eurogroup επανέλαβε ότι ο στόχος για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ το 2018 πρέπει να διατηρηθεί και μεσοπρόθεσμα». Αυτό αναφέρει η «Δήλωση του Eurogroup για την Ελλάδα», μετά τη συνεδρίασή του την περασμένη Δευτέρα. Απόφαση που προσυπέγραψε και ο Τσακαλώτος, ο οποίος στη μακροσκελή δήλωση που έκανε μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης του Eurogroup (στ' αγγλικά, που είναι η μητρική του γλώσσα) δεν είπε λέξη για μη αποδοχή από την ελληνική κυβέρνηση του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ και μετά το 2018 (ή για κατάθεση επιφύλαξης).
Οταν δημοσιογράφοι επισήμαναν στον Τζανακόπουλο ότι άλλα δηλώνει ο ίδιος και άλλα αναφέρει η απόφαση του Eurogroup, ο εκπρόσωπος του Τσίπρα επιδόθηκε σε μια γελοία προσπάθεια διαστροφής της πραγματικότητας: «Δεν αποδεχόμαστε τίποτα και κανείς δεν αποδέχεται τίποτα μέχρι να τα αποδεχθούν όλοι όλα» – «Οι ανακοινώσεις του Eurogroup αποτελούν συμβιβασμούς, οι οποίοι γίνονται, έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί η συζήτηση» κτλ.
Λέει και κάτι άλλο, πιο σημαντικό, η απόφαση του Eurogroup: «Επίσης, επαναλάβαμε τη σημασία μιας δημοσιονομικής πορείας που θα είναι συνεπής προς τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις στο πλαίσιο της ΕΕ. Προκειμένου να εξασφαλιστεί συμμόρφωση με τους δημοσιονομικούς στόχους σε βιώσιμη βάση μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι ελληνικές αρχές ΔΕΣΜΕΥΟΝΤΑΙ να συμφωνήσουν με τους θεσμούς σε έναν μηχανισμό και δομικά μέτρα που θα το εξασφαλίσουν».
Τι σημαίνει αυτό; Οτι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να συμφωνήσει σε ένα μηχανισμό επιτήρησης και σε μέτρα δημοσιονομικής συμμόρφωσης και για την περίοδο μετά το 2018 που λήγει το τρίτο Μνημόνιο. Δεν πρόκειται απλά για χρονική επέκταση του περιβόητου «κόφτη», αλλά για συμπλήρωμά του με συγκεκριμένα μέτρα ή κατευθύνσεις μέτρων.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η διαπραγμάτευση που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δε διαφέρει απ' αυτή που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Είναι μια διαπραγμάτευση που αφορά το ρυθμό του κατρακυλίσματος και όχι την ουσία. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές θέλουν τη συνέχιση της αποικιοκρατικού τύπου επιτροπείας. Και έχουν τη δυνατότητα να την επιβάλουν, γιατί καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να την αποτρέψει, εφόσον όλες σέβονται τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών. Η ελληνική αστική τάξη, από την άλλη, θέλει την κατοχύρωση και το βάθεμα της κινεζοποίησης, με την ίδια δίψα που τη θέλουν και οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Καμιά αστική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να πάει κόντρα στη θέληση της αστικής τάξης. Οι σπονδές στους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους είναι σκέτη δημαγωγία, με τη φιλοδοξία αυτή να μεταφραστεί σε ψήφους.
Το 2015 υπογράφηκε το τρίτο Μνημόνιο. Τώρα, ετοιμάζουν το καθεστώς μετά τη λήξη του. Τώρα σφυρηλατούν τις αλυσίδες με τις οποίες θέλουν ν' αλυσοδέσουν τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες ακόμα. Και δε θα σταματήσουν, παρά μόνο όταν ένα ογκώδες και μαχητικό κίνημα βάλει ως στόχο να σπάσει αυτές τις αλυσίδες.