Yπάρχει μια παροιμιώδης φράση που μιλάει για το γράσο στο σκοινί της αγχόνης, που σκοπό έχει να επιταχύνει και κατά συνέπεια να κάνει λιγότερο οδυνηρό το θάνατο του απαγχονιζόμενου. Αυτή τη φράση θυμίζουν τα όσα βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, με τις αναφορές στις κατώτερες συντάξεις που εκφωνούνται από τα προεκλογικά μπαλκόνια.
Εθνική Κατώτατη Σύνταξη πάνω από το όριο της φτώχειας τάζει ο Καραμανλής. Ελάχιστο Επίπεδο Αξιοπρεπούς Διαβίωσης τάζει το ΠΑΣΟΚ, καταγγέλλοντας τη ΝΔ ότι του έχει κλέψει την ιδέα και την έχει διαστρεβλώσει. Η προεκλογική πραμάτεια περιλαμβάνει και τη σχετική αριθμητική: τόσα δίνουμε εμείς, λιγότερα δίνετε εσείς και αντιστρόφως.
Αρκεί ένα απλό ερώτημα για να κάνει σκόνη όλη αυτή την απατηλή προπαγάνδα: εσείς που κόπτεστε δήθεν για τους χαμηλοσυνταξιούχους, γιατί αποσυνδέσατε την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη; Αφού, όπως λέτε, δεν θέλετε να υπάρχουν συνταξιούχοι κάτω από το επίπεδο φτώχειας, γιατί δεν επαναφέρετε την κατώτερη σύνταξη στα 20 βασικά ημερομίσθια, όπως είναι και το πάγιο αίτημα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος;
Γι’ αυτό μιλάμε για γράσο στη θηλιά της αγχόνης. Υπεύθυνα για την εξαθλίωση των συντάξεων, ιδιαίτερα των κατώτερων συντάξεων, είναι τα δυο κόμματα εξουσίας. Από το 1990 και μετά επιδίδονται σε μια σκυταλοδρομία πετσοκόμματος της κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ. Κάποια στιγμή έδωσαν σε μια μικρή μερίδα χαμηλοσυνταξιούχων και ένα προνοιακό βοήθημα, το ΕΚΑΣ. Το ίδιο τάζουν και τώρα. Ενα φιλανθρωπικό βοήθημα, ανεξάρτητα από το πώς το βαφτίζουν. Ενα βοήθημα έξω από τη σφαίρα της κοινωνικής ασφάλισης, την οποία έχει χρυσοπληρώσει ο εργαζόμενος και τη δικαιούται με την ιδιότητα του εργαζόμενου και όχι με την ιδιότητα του φτωχού.
Προϋπόθεση γι’ αυτά τα προνοιακού τύπου βοηθήματα είναι η εξαθλίωση της σύνταξης. Γιατί, βέβαια, ο συνταξιούχος που παίρνει τη σύνταξη που δικαιούται ως εργαζόμενος, δεν έχει την ανάγκη κανενός προνοιακού βοηθήματος. Δηλαδή, τάζουν βοηθήματα που προϋποθέτουν τη διατήρηση των υπαρχουσών αντιασφαλιστικών διατάξεων και τη συμπλήρωσή τους με νέες. Και τα διαφημίζουν ως πολιτική σε όφελος των εργαζόμενων!
Αυτή είναι η σχιζοφρένεια της κάλπης. Προσφέρουν το τυρί και κρύβουν τη φάκα. Υπόσχονται ανώδυνο θάνατο με γρασαρισμένη θηλιά. Και προσδοκούν -όχι αδικαιολόγητα- ότι θα μαζέψουν όλο το εκλογικό χαρτί. Γιατί ξέρουν ότι έχουν ένα μεγάλο σύμμαχο: τον καναπέ. Τον καναπέ από τον οποίο παρακολουθούν τα τεκταινόμενα οι εργαζόμενοι. Ακόμα κι αυτά που τους αφορούν άμεσα. Θα σηκωθούν από τον καναπέ για να πάνε να ψηφίσουν κι όχι για να κατακλύσουν τους δρόμους, να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους, να κάψουν το σύμπαν για να τα κατακτήσουν. Να τους τρίψουν στη μούρη τα προεκλογικά προνοιακά βοηθήματα και να απαιτήσουν -μεταξύ όλων των άλλων- αδιαπραγμάτευτα, να επανέλθει η κατώτερη σύνταξη στα 20 βασικά ημερομίσθια.
