Αυτή τη φορά ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος. Εμείς δε μπορέσαμε να κάνουμε εκτίμηση για το πόσες δεκάδες χιλιάδες ήταν οι εργαζόμενοι και οι νέοι που κατέκλυσαν τους χώρους γύρω από το Πεδίο του Αρεως και ολόκληρη την Πατησίων, σχεδόν μέχρι την Ομόνοια. Το ‘βλεπες από το πρωί ότι αυτή η απεργία θα ήταν πιο μαζική από την προηγούμενη. Θύμιζε μέρες 2001, όταν το ΠΑΣΟΚ πήγε να περάσει το σχέδιο Γιαννίτση για την Ασφάλιση.
Φανερός ήταν και ο θυμός στα πρόσωπα. Αλλωστε, αυτή η τόσο μαζική απεργία ήρθε μια βδομάδα μετά την ψήφιση των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων και στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει να γίνονται απεργίες μετά την ψήφιση του νόμου.
Φανερή και η κατασταλτική μανία του κράτους. Τα ΜΑΤ έκοψαν την πορεία στη μέση στην Πατησίων (σε συνεννόηση με τη ΓΣΕΕ, όπως έλεγε ένας από τους επικεφαλής τους), για να περάσουν ο Παναγόπουλος και η κλίκα του από την 3ης Σεπτεμβρίου. Να περάσουν σαν κλέφτες, μακριά από τους εργαζόμενους, φοβούμενοι νέους φραπέδες και σφαλιάρες. Κι επειδή οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν, τους έπνιξαν στα χημικά, γεγονός που επαναλήφθηκε πολλές φορές αργότερα, σε διάφορα σημεία της πορείας.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση είναι κοινωνικά απογυμνωμένη. Η προπαγάνδα περί κατανόησης του ελληνικού λαού έγινε συντρίμμια. Ολοι πια τρέμουν την κοινωνική έκρηξη. Οσο όμως αυτή η έκρηξη δεν έρχεται, δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Οπως ο Καραμανλής παράτησε την εξουσία τον περασμένο Οκτώβρη, έντρομος μπροστά σ’ αυτό που ερχόταν, έτσι και ο Παπανδρέου δείχνει αποφασισμένος να βαδίσει στο δρόμο που χάραξε κι όσο αντέξει. Η τάξη την οποία υπηρετεί δεν του αφήνει περιθώρια να σκεφτεί το προσωπικό του πολιτικό μέλλον και το μέλλον του κόμματός του. Γαία πυρί μιχθείτω, χάριν των συμφερόντων του κεφαλαίου, είναι το σύνθημα που επικρατεί.
Επομένως, κάποιος πρέπει να τους φράξει το δρόμο. Κι αυτός ο κάποιος δεν είναι η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία του αστικού συνδικαλιστικού συστήματος, που σέρνεται πίσω από τα γεγονότα και έχει σαν μοναδικό της σκοπό να εκτονώσει την οργή των εργαζόμενων και να εξασφαλίσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα του συστήματος. Οι εργαζόμενοι καλούνται να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια. Για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Για το σήμερα και το αύριο της τάξης που παράγει τον κοινωνικό πλούτο. Ενάντια στα παράσιτα της κεφαλαιοκρατίας που ορμούν με αγριότητα για ν’ αρπάξουν ό,τι απέμεινε από τα εργατικά δικαιώματα.
