Κάθε μνημονιακός πρωθυπουργός που σέβεται την ιδιότητά του, πρέπει να υποσχεθεί στο «πόπολο», που υποφέρει και σπαράζει, ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι το φάρμακο «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Η ανάπτυξη (τυλιγμένη στο αστραφτερό σελοφάν διάφορων κοσμητικών επιθέτων) θα απαλλάξει τον ελληνικό λαό από τα βάσανα.
Μέχρι στιγμής, βέβαια, η ανάπτυξη αποτελεί πικρό ανέκδοτο στα χείλη των εργαζόμενων (εργατών, αγροτών, μικροαστών). Τη διατραγωδούν στα καφενεία, στις παρέες, στο δρόμο, στις λαϊκές αγορές. Αυτή η ανεκδοτολογία με την ανάπτυξη, όμως, δικαιολογημένη μετά από τόση κοροϊδία από όλους τους μνημονιακούς πρωθυπουργούς (του σημερινού συμπεριλαμβανόμενου), αποτελεί ταυτόχρονα και μια παγίδα.
Γιατί δέχεται ως προϋπόθεση πως η ανάπτυξη είναι η λύση στη βαρβαρότητα. Και κατηγορεί τις κυβερνήσεις που δεν την έχουν φέρει ακόμα. Και ειρωνεύεται τη χωρίς πρακτικό αντίκρισμα αναπτυξιολογία τους.
Ομως η ανάπτυξη, η όποια ανάπτυξη, έχει ως προϋπόθεση τη βαρβαρότητα, την κινεζοποίηση. Δεν είναι η έξοδος απ' αυτή, αλλά η συντήρηση και το βάθεμά της.
Η κρίση θα κάνει τον κύκλο της και μια σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη θα υπάρξει. Θα είναι φυσικά στρεβλή, όπως ταιριάζει στον ελληνικό καπιταλισμό. Για παράδειγμα, οι επενδύσεις που γίνονται μέχρι στιγμής είναι σε μεγάλο βαθμό «αεριτζίδικες», καθώς αφορούν το λεγόμενο real estate. Μετά έρχεται το ιμπεριαλιστικό πλιάτσικο με λεία κρατικές υποδομές και επιχειρήσεις.
Ανεξάρτητα από τη φύση αυτής της σχετικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, όμως, κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις είναι η κινεζοποίηση. Το παράδειγμα του ΟΤΕ, μιας από τις μεγαλύτερες κρατικές επιχειρήσεις, που ιδιωτικοποιήθηκε πριν ακόμα χτυπήσει με σφοδρότητα η κρίση, είναι χαρακτηριστικό. Εχουν οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις στον ΟΤΕ οποιαδήποτε σχέση με τα ισχύοντα πριν την ιδιωτικοποίησή του; Δεν είναι τυχαίο ότι το γερμανικό μονοπώλιο που πήρε τον ΟΤΕ φρόντισε, με τη βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να ξεφορτωθεί το μεγαλύτερο μέρος του παλιού προσωπικού, αφήνοντας τις συνταξιοδοτήσεις να «αδειάσουν» και το υπόλοιπο, ώστε να απλωθούν οι νέες εργασιακές σχέσεις.
«Η Ελλάδα γίνεται ξανά ένας ελκυστικός τόπος για επενδύσεις» ξεστόμισε ο Τσίπρας μιλώντας από το βήμα που του έστησαν οι καπιταλιστές στο εργασιακό γκέτο της Philip Morris (Παπαστράτος). Με κυνισμό αποκάλυψε τα συμφέροντα που υπηρετεί η κυβέρνησή του.
Ορος για να θεωρείται μια χώρα «ελκυστικός τόπος για επενδύσεις» είναι η κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα: οι κρατικές επιχορηγήσεις, η περιβαλλοντική ασυδοσία, τα στραβά μάτια σε κάθε είδους ληστρική συμπεριφορά, τα φορολογικά προνόμια κτλ.
Η ανάπτυξη -η όποια ανάπτυξη- πάει πακέτο με το καθεστώς γαλέρας στις εργασιακές σχέσεις, με τους μισθούς πείνας, με τη δημοσιονομική πολιτική σκληρής λιτότητας, με το καθεστώς προστασίας των καπιταλιστών σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων. Γι' αυτό και ετοιμάζονται να ψηφίσουν καθεστώς ουσιαστικής απαγόρευσης της απεργίας (το έχουν συμφωνήσει με την τρόικα). Κι ας μη γίνονται απεργίες αυτό το διάστημα. Οι καπιταλιστές προετοιμάζονται για το μέλλον. Εμείς;
