Βάλτωμα

Δεν είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τα βασικά χαρακτηριστικά της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας. Πλήρης ακινησία του κοινωνικού κινήματος είναι το πρώτο. Δεν κουνιέται φύλλο.
 
Αυτή η κατάσταση είναι ο βασικός λόγος που επιτρέπει στις δυνάμεις που διαχειρίζονται το σύστημα να σταθεροποιήσουν αυτό που ονομάστηκε μνημονιακή πολιτική. Μια πολιτική σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, από τη μια, εστιασμένης σε διάφορα φορολογικά χαράτσια και σε περικοπή μισθών στο δημόσιο τομέα και συντάξεων. Και από την άλλη, πολιτική κινεζοποίησης του προλεταριάτου, με τη συρρίκνωση των μισθών στα κατώτατα όρια και την πλήρη «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, που επιτρέπουν την έκρηξη του ποσοστού υπεραξίας.
 
Η κοινωνική ακινησία επιτρέπει επίσης στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, το μοιρασμένο σε μια σειρά πολιτικά κόμματα, να κινείται αυστηρά μέσα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Δεν έχουμε, δηλαδή, το φαινόμενο που παρατηρούνταν στην π.Μ. (προ Μνημονίων) εποχή, με τα αστικά πολιτικά κόμματα να «προσκολλώνται» στις διεκδικητικές κινητοποιήσεις τμημάτων της εργατικής τάξης και να προσαρμόζουν την προεκλογική δημαγωγία τους στα αιτήματά τους.
 
Πλέον, είναι τα αστικά πολιτικά κόμματα που καθορίζουν την ατζέντα. Αυστηρά μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο. Υπόσχονται στο λαό ψίχουλα και παρουσιάζονται σαν μεγάλοι ευεργέτες, ζητώντας ως αντάλλαγμα την ψήφο του. Αυτή την περίοδο, για παράδειγμα, υπόσχονται ότι θα πετύχουν να μην εφαρμοστεί η προ-νομοθετημένη νέα περικοπή των συντάξεων (έχει προσχωρήσει πλέον και η ΝΔ σ' αυτό), κάνοντας πως δε θυμούνται πόσες περικοπές έχουν προηγηθεί και σε τι άθλια επίπεδα έχουν πέσει οι συντάξεις (όσο για το επίπεδο όσων συντάξεων εκδίδονται μετά το Μάη του 2016, είναι ακόμα πιο άθλιο απ' αυτό στο οποίο περιήλθαν οι παλιές συντάξεις μετά από τόσα πετσοκόμματα).
 
Υπόσχονται, επίσης, αύξηση του κατώτατου μισθού, που την υπολογίζουν σε 20-30 ευρώ το μήνα (ένα κουλούρι την ημέρα), όταν το 2012, μέσα σε μια μέρα, έκοψαν από τον κατώτατο μισθό κατά 165 ευρώ (και κατά 240 ευρώ για όσους έχουν την… ατυχία να είναι μικρότεροι των 25 ετών).
 
Ετσι, μια εργαζόμενη κοινωνία καθηλωμένη, ακινητοποιημένη, με φωλιασμένο το αίσθημα της ήττας, καλείται να γίνει ενεργή μόνο τη μέρα της κάλπης, επιλέγοντας αυτόν που θα της φανεί καλύτερος, όταν όλοι υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, τη μνημονιακή πολιτική, την πολιτική της σκληρής λιτότητας και της κινεζοποίησης.
 
Περιττεύει να επαναλάβουμε ότι η έξοδος απ' αυτόν το βάλτο δεν είναι υπόθεση αγωνιστικών εκκλήσεων. Ούτε σπασμωδικών και τυχοδιωκτικών αντιδράσεων, ούτε 24ωρων απεργιών χωρίς  στοιχειώδεις προϋποθέσεις μαζικοποίησης και προοπτικής, που περισσότερο εντάσσονται στις προεκλογικές στρατηγικές εκείνων που τις οργανώνουν.
 
Η έξοδος από το βάλτο είναι υπόθεση συστηματικής δουλειάς, ώστε ν' αρχίσουν ν' αλλάζουν οι διαθέσεις, να φεύγει η συνείδηση της ήττας, να εξουδετερώνεται το υπνωτικό της κοινωνικής αδράνειας. Και σ' αυτή τη δουλειά πρέπει να επικεντρωθούν οι πρωτοπόροι εργάτες, αυτοί με την αντίληψη της ταξικής ανασυγκρότησης, αποφεύγοντας την ανάλωσή τους σε «πυροτεχνήματα» χωρίς προοπτική.