Κάποιοι θεώρησαν άκομψο εκ μέρους των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να βάλουν στην ημερήσια διάταξη του Eurogroup της Δευτέρας την Ελλάδα και την πορεία υλοποίησης των μετα-μνημονιακών της δεσμεύσεων. Μάλλον, όμως, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους ιμπεριαλιστές, γιατί με αυτή την κίνησή τους επαναφέρουν τους έλληνες ψηφοφόρους από το χώρο της ονειροφαντασίας στο χώρο της σκληρής πραγματικότητας, θυμίζοντάς τους ότι τίποτα δεν άλλαξε και ότι σε κάθε περίπτωση κουμάντο κάνουν αυτοί.
Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο στόχος της συγκεκριμένης κίνησης. Γιατί δεν αναμένεται οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση με έναν υπουργό (Τσακαλώτο), ο οποίος θα έχει ήδη χάσει τη θέση του. Το πολύ να τον αποχαιρετίσουν μ’ ένα ποτό στο πόδι, ευχαριστώντας τον για την καλή συνεργασία που είχαν επί τέσσερα χρόνια.
Από την άλλη, ο Τσακαλώτος προσφέρεται και για το ρόλο του σάκου του μποξ. Θα πουν σ’ αυτόν (και θα φροντίσουν να μαθευτούν) αυτά που πρέπει να κάνει η επόμενη κυβέρνηση, δεδομένου ότι με τα προεκλογικά μέτρα η κατάσταση έχει «εξοκείλει», καταπώς λένε ο Ρέγκλινγκ, ο Στουρνάρας και άλλοι. Σύμφωνα με το ίδιο μήνυμα, η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να συμμαζέψει το μπάχαλο της προηγούμενης, ώστε στο τέλος του χρόνου να έχει πιαστεί ο ύψιστος στόχος: «πρωτογενές πλεόνασμα» 3,5% του ΑΕΠ. Χρόνια παίζεται αυτό το παιχνίδι, της «καμένης γης» που άφησαν οι προηγούμενοι και που θα πρέπει να «αναζωογονήσουν» οι καινούργιοι.
Το μήνυμα απευθύνεται πρωτίστως στον ελληνικό λαό και όχι στον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του, οι οποίοι «έχουν κάνει τα μαθήματά τους» και ξέρουν πώς θα κινηθούν: όχι προσδοκίες για δημοσιονομική χαλάρωση. Το έχει πει και ο Κούλης: ο δημοσιονομικός χώρος του 2019 έχει εξαντληθεί από τους συριζαίους, επομένως θα κινηθούμε με βάση αυτά που έχουν ψηφιστεί. Δεν μπορεί να κάνουμε κάτι περισσότερο. Ο Κούλης θα κάνει τα… μαγικά του με τον προϋπολογισμό του 2020.
Από Δευτέρα η κατάσταση θα είναι ίδια σ' όλους τους τομείς. Και μπροστά μας θα μπαίνει το ίδιο δίλημμα. Θα περιμένουμε τον Μητσοτάκη να φέρει την ανάπτυξη, ως φάρμακο διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν; 'Η θα κοιτάξουμε πώς θα μπορέσουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, τις διεκδικήσεις μας, τους αγώνες μας ενάντια στην εφιαλτική λιτότητα και την κινεζοποίηση;
Γιατί η κινεζοποίηση είναι το πρόβλημα, όχι ποιος τη διαχειρίζεται από τα κυβερνητικά πόστα. Τα χαράτσια είναι το πρόβλημα κι όχι κάποια μικρομερεμέτια.
Οποιος αισθάνεται ηττημένος για πάντα και περιορίζεται να περιμένει να του πετάξουν κάποια ψίχουλα με αντάλλαγμα την ψήφο του, θα πάει και πάλι -έστω και με βαριά καρδιά- να ψηφίσει. Οποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει λύση έξω από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες θα ψηφίσει κάτι που να αντιπολιτεύεται από αριστερά και θα περιμένει κι αυτός πότε θα τον «καλέσουν».
Οποιος όμως ψάχνει τρόπους για οργάνωση κι αγώνα, όποιος θέλει να δημιουργήσει όρους ανάπτυξης μιας νέας δυναμικής, ανατρεπτικής, διεκδικητικής και ανοιχτής στο μέλλον, θα γυρίσει την πλάτη του στο στημένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και θα κάνει πράξη αυτό που λέει :
