ΑΠΟΧΗ… δαγκωτό!

Ο ένας συμπεριφέρεται ως φιλεύσπλαχνος φεουδάρχης που μπαίνει στην εκκλησιά μοιράζοντας  φιλοδωρήματα στους δουλοπάροικους, οι οποίοι υποκλίνονται και δοξάζουν το μεγαλείο του.
 
Ο άλλος προσπαθεί να κρύψει την πίστη του στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά του ξεφεύγουν κάποιες εργασιακές αγριότητες και τρέχει μετά να τις μαζέψει κλαψουρίζοντας ότι τον διαστρεβλώνουν.
 
Κι αφού περάσουν από διάφορα γαργαλιστικά (από κότερα μέχρι μεσοτοιχίες), δείγμα της προσωπικής σαπίλας των αστών πολιτικών, πλακώνονται για το ποιος είναι περισσότερο ευαίσθητος κοινωνικά, για το ποιος έχει καλύτερο σχέδιο για «τους πολλούς».
 
Κάποιοι άλλοι διαγωνίζονται στις κατηγορίες και τις καταγγελίες κατά του ευρωοικοδομήματος, ενώ  την ίδια στιγμή εκλιπαρούν για ψήφους. Εχουν έτοιμη και την απάντηση στο σχετικό ερώτημα: Ψηφίζοντάς μας, θα δυναμώσουμε και θα εμποδίσουμε τα νέα αντιλαϊκά μέτρα.
 
Δεν εξηγούν, όμως, γιατί δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τα παλιά, αφού -όπως λένε- έχουν την… αποτρεπτική ικανότητα. Ούτε εξηγούν πώς μια έδρα στην ευρωβουλή παραπάνω ή μερικές χιλιάδες ψήφοι παραπάνω (για εκείνους που δε θα βγάλουν έδρα) μπορεί να σχετίζεται με την ισχυροποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
 
Στην πραγματικότητα, όλοι προβάλλουν την ίδια μεσσιανική πολιτική, ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται ο καθένας. Μια λογική αντιπροσώπευσης. Οι μεν θα αντιπροσωπεύσουν το λαό από θέσεις διαχείρισης της εξουσίας, οι δε θα αντιπροσωπεύσουν το λαό από θέσεις αντιπολίτευσης, μέσα ή έξω από τη Βουλή.
 
Ολοι μαζί συναποτελούν το κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, καθώς έχουν αναγάγει σε ύψιστο πολιτικό σκοπό αυτή την εκπροσώπηση.
 
Κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς η ψήφος μπορεί να επηρεάσει έστω και στο ελάχιστο, όχι μόνο την άσκηση της κρατικής πολιτικής, αλλά και την πορεία του κοινωνικού κινήματος, τις διεκδικήσεις, τους αγώνες του.
 
Δεν το κάνουν, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η ψήφος δεν έχει την παραμικρή συνάφεια με την άσκηση της κρατικής πολιτικής, δεν την επηρεάζει καθ' οιονδήποτε τρόπο. Αυτό το έχουν βιώσει με δραματικό τρόπο την τελευταία δεκαετία όσοι πίστεψαν ότι με την ψήφο τους μπορούν να επηρεάσουν την πορεία των πραγμάτων. Η ψήφος δημιούργησε τους πιο απίθανους κυβερνητικούς συνδυασμούς (οι δυο μονομάχοι του παρελθόντος, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην ίδια κυβέρνηση – ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ στην ίδια κυβέρνηση), όμως η κρατική πολιτική δεν άλλαξε ούτε κατά κεραία. Παρέμεινε το ίδιο βάρβαρη και επιθετική.
 
Η τελευταία δραματική εμπειρία ήταν το κάλπικο δημοψήφισμα του 2015. Την επόμενη φορά που στήθηκαν κάλπες, τον Σεπτέμβρη του 2015, η αηδία, η οργή, η απόγνωση αποτυπώθηκαν σ' ένα τεράστιο ρεύμα αποχής.
 
Ζητούμενο είναι αυτό το ρεύμα να κάνει την εμφάνισή του και πάλι. Ως διαμαρτυρία, φυσικά. Με την προοπτική να αποκτήσει σάρκα και οστά σε μια νέα αγωνιστική ανάταση της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Για να μπει στην εξίσωση πολιτικής εξουσίας – κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας – κοινωνίας, ο καθοριστικός εκείνος παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει σε -προσωρινές και μερικές έστω- λύσεις ενάντια στη βαρβαρότητα.