Μια βδομάδα πριν τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και το σκηνικό έχει αλλάξει άρδην. Ουδείς συζητά πια για τον «Καλλικράτη», που για να λέμε την πάσα αλήθεια, ουδέποτε απασχόλησε την προεκλογική περίοδο. Στα ψιλά πέρασε ακόμη και η συζήτηση περί Μνημόνιου, που υποτίθεται ότι είναι το διακύβευμα. Η συζήτηση πλέον γίνεται πάνω στο αν ο Παπανδρέου θα πάει σε εκλογές, αν θα αποδοκιμαστεί στην κάλπη, αν η ΝΔ θέλει εκλογές και τα συναφή.
Η κατευθυνόμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ οργιάζει. Η προσπάθεια είναι να εγκλωβιστεί ο κόσμος σε ψευτοδιλήμματα. Παπανδρέου ή καταστροφή; Σαμαράς ή Μνημόνιο; Οι μικρότεροι σχηματισμοί της αντιπολίτευσης περνούν σε δεύτερο πλάνο, χάριν της ενίσχυσης του παραπαίοντος δικομματισμού.
Να ένας επιπλέον λόγος για να γυρίσει κανείς την πλάτη σ’ αυτή την εκλογική φάρσα. Η αποχή είναι η συλλογική τιμωρία του πολιτικού συστήματος στην κάλπη. Ως εκεί, όμως. Η αποχή μπορεί να λειτουργήσει ως διαμαρτυρία, ως καθολική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, ως συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η ψήφος δεν έχει καμιά αξία σ’ ένα παιχνίδι με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, όμως από μόνη της δεν μπορεί να χαράξει καμιά προοπτική.
Κι εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η προοπτική. Προοπτική αγωνιστικής, ταξικής ανασύνταξης της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Προοπτική εγκατάλειψης των αδιέξοδων μαχών οπισθοφυλακών και διεξαγωγής μαχών που θα οδηγούν σε νίκες ή που θα χαράζουν προοπτική νίκης.
Ο αστικός πολιτικός μπαξές έχει απ’ όλα τα λουλούδια, μπλε, πράσινα, κόκκινα, ροζ, μαύρα. Και ενδιάμεσες παραλλαγές πλέον. Ομως, ο μπαξές της εργατικής τάξης είναι έρημος. Εκεί ανθίζουν μόνο ζιζάνια. Λείπει η αλληλεγγύη, λείπει η ταξική οργάνωση, λείπει η πίστη στον αγώνα. Λείπει πάνω απ’ όλα η ενιαία πολιτική έκφραση.
Θα το γράφουμε και θα το ξαναγράφουμε. Η εργατική τάξη πρέπει να αποκτήσει το πολιτικό της επιτελείο κι αυτό είναι υπόθεση των πρωτοπόρων εργατών. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε προοπτική μέσα από περιοδικά γιουρούσια, ούτε να θεωρούμε ότι μέσα από χαμηλής απαιτητικότητας συλλογικότητες μπορεί ν’ ανασυγκροτηθεί ταξικά το εργατικό κίνημα.
Οταν έχεις έναν αντίπαλο καλά οργανωμένο, με στρατιές επαγγελματιών της πολιτικής, της προπαγάνδας, της καταστολής, της κοινωνικής χειραγώγησης, πώς θα τον αντιμετωπίσεις, χωρίς μια οργάνωση συγκροτημένη, με ξακάθαρους στόχους, με ισχυρούς δεσμούς με τις εργατικές μάζες, με τη δυνατότητα να αποφασίζει γρήγορα και να δρα καίρια; Η συμμετοχή στον καθημερινό αγώνα είναι απαραίτητη, γιατί χωρίς αυτή θα βυθιστούμε στη ντροπή και στην κατάπτωση, όμως χωρίς την οργάνωση στο ανώτατο επίπεδο, το πολιτικό επίπεδο, ο καθημερινός αγώνας θα είναι έργο σισύφειο.