Καραμανλής-Αλογοσκούφης-Μαγγίνας κατάφεραν να φτάσουν και να ξεπεράσουν τους Σημίτη-Χριστοδουλάκη-Γιαννίτση. Οπως εκείνοι το 2001 κατέβασαν το σύνολο σχεδόν των εργαζόμενων στο δρόμο για το Ασφαλιστικό, έτσι και τούτοι κατάφεραν να κατεβάσουν στο δρόμο τους ίδιους και περισσότερους, για τον ίδιο λόγο. Οταν η Αστυνομία δίνει 100.000 διαδηλωτές στην Αθήνα, καταλαβαίνετε τι έγινε.
Οι εργαζόμενοι έστειλαν το μήνυμα: κάτω τα χέρια από τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Το ίδιο που είχαν στείλει και το 2001. Τότε, η κυβέρνηση Σημίτη αναγκάστηκε να βάλει την ουρά στα σκέλια και να αποσύρει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα θυσιάζοντας τον Γιαννίτση ως αποδιοπομπαίο τράγο. Θα κάνει το ίδιο η κυβέρνηση Καραμανλή; Οι επόμενες μέρες θα δείξουν.
Ακόμα, όμως, κι αν προς το παρόν η κυβέρνηση κάνει πίσω, είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει σύντομα, τροποποιώντας την τακτική της, αλλάζοντας ενδεχομένως το ρυθμό, όχι όμως την ουσία. Οπως έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2002, όταν επανήλθε με το νόμο Ρέππα και τον πέρασε με τη βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Εχουμε γράψει πολλές φορές πως η αντιασφαλιστική επίθεση είναι διαρκής και πως οι κυβερνήσεις την υλοποιούν τρέχοντας σκυταλοδρομία. Αρπάζει κάποια δικαιώματα η μια κυβέρνηση, συνεχίζει η άλλη, επανέρχεται η πρώτη και πάει λέγοντας. Αυτό το έργο παίχτηκε από το 1990 μέχρι το 2002 και συνεχίζεται σήμερα.
Ολ’ αυτά τα χρόνια η εργατική τάξη βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ο αγώνας που δίνει θυμίζει μάχη οπισθοφυλακών, μάχη ενός στρατού που δεν πιστεύει στη νίκη, αλλά προσπαθεί απλώς να καθυστερήσει τον αντίπαλο. Αυτό συμβαίνει γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων έχει εναποθέσει τη διαχείριση των προβλημάτων και των αιτημάτων της στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία δεν αποτελεί δύναμη υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων, αλλά δύναμη υποταγής αυτών των συμφερόντων στα συμφέροντα του καπιταλιστικού συστήματος.
Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι τι γίνεται από τώρα και στο εξής. Θα περιμένουμε την επόμενη κίνηση της κυβέρνησης κι αν αυτή είναι πιο ήπια, θα γυρίσουμε πλευρό, αφήνοντας τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να κάνουν ένα ακόμα παζάρι; Θα αποδεχτούμε μια πραγματικότητα φαλκιδευμένων και πετσοκομμένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων στο όνομα του «μη χειρότερου»; Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αυτό θέλει. Οι εργαζόμενοι, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μ’ αυτή τη λογική είναι από χέρι σφαγμένοι.
Ολος αυτός ο κόσμος της δουλειάς που απήργησε την Τετάρτη έδειξε ότι έχει διάθεση. Οι ταξικές δυνάμεις του κινήματος οφείλουν να «πατήσουν» σ’ αυτή τη διάθεση και με τη ζύμωσή τους να δημιουργήσουν όρους αντεπίθεσης, όρους αμφισβήτησης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
