O ορισμός της αμηχανίας είναι τα πρωτοσέλιδα του Τύπου το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Ψάχνουν με το ζόρι να βρουν κάνα θέμα για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Κάτι τα ισόβια στον Παπαγεωργόπουλο, κάτι τα 8 χρόνια στον Τσοχατζόπουλο, τους έβγαλαν λίγο από την αμηχανία, όμως τα άλλα θέματα ασ' τα να πάνε. Δεν πουλάς φύλλα με το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ούτε με την περί ανασχηματισμού φημολογία, πόσο μάλλον με την ομιλία Τσίπρα στη φιέστα του Ιδρύματος Καραμανλή. Ευτυχώς που ήρθε και η τρόικα και άρχισε το γαϊτανάκι με τους «επίορκους» δημόσιους υπάλληλους που πρέπει να απολυθούν.
Είχαμε, βέβαια, και τη διαδήλωση-επικήδειο στην Αθήνα των πρόσφατων αγροτικών κινητοποιήσεων, αυτή όμως δεν απασχόλησε την επικαιρότητα των ΜΜΕ. Αλλωστε, κανένας δεν ανησύχησε ότι οι αγρότες κατέβηκαν στην Αθήνα για να στείλουν το μήνυμα ότι «ο αγώνας τους είναι αγώνας επιβίωσης και θα συνεχιστεί με όλες τις μορφές», όπως έγραψε ο «Ριζοσπάστης». «Ολες τις μορφές» τις είδαν στα μπλόκα των προηγούμενων εβδομάδων, οπότε δεν ανησυχούν μη τυχόν κάποιες κρατήθηκαν σε κάποια… αγωνιστική καβάντζα.
Το σύστημα πορεύεται. Με την «κινεζοποίηση» να έχει διανύσει το μεγαλύτερο δρόμο, με τους εργαζόμενους να έχουν λουφάξει και με τη συγκυβέρνηση να μην απειλείται αυτή τη στιγμή, το σύστημα πορεύεται. Ακόμα και η τρόικα έρχεται χωρίς να σηκώνεται κουρνιαχτός. Ηρεμες συζητήσεις για την τήρηση των συμφωνηθέντων, χωρίς υψηλούς τόνους και δραματοποιήσεις. Το τελευταίο milestone, όπως λέει ο Στουρνάρας (αν και μεγαλωμένος στην Ελλάδα, δυσκολεύεται περισσότερο από τον Γιωργάκη με τα ελληνικά), είναι η «κινητικότητα», όπως αποκαλούνται οι απολύσεις στο δημόσιο. Θα τα βρουν, όμως, και σ' αυτό, γι’ αυτό και κανείς τους δεν ανησυχεί.
Φυσικά, η κατάσταση κάθε άλλο παρά σταθερή είναι. Ιδίως οικονομικά. Μιλάμε, όμως, για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση, όπως διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή. Ο κόσμος εξακολουθεί να «βράζει», γιατί η βαρβαρότητα είναι αβάσταχτη, όμως αυτή τη στιγμή «βράζει στο ζουμί του». Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι περισσότερο αμήχανο δείχνει το κίνημα απ’ ό,τι ο αστικός Τύπος. Για να ακριβολογήσουμε, θα λέγαμε ότι δεν πρόκειται για αμηχανία, αλλά για ηττοπάθεια.
Θα το ξαναπούμε, λοιπόν. Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν χρειάζονται ούτε προβλέψεις για το μελλοντικό ξέσπασμα της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας (θα γίνει κι αυτό), ούτε αγωνιστικές εκκλήσεις που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει, γιατί έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, άσε που πολλές είναι υποκριτικές και έτσι τις εισπράττει ο λαός. Σ’ αυτές τις συνθήκες σημασία έχουν οι «υπόγειες» διαδικασίες ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ αναδιοργάνωσης της εργατικής τάξης, η συνειδητοποίηση καταρχάς αυτής της ανάγκης από τους πιο πρωτοπόρους αγωνιστές του κινήματος.