Η αφίσα που εικονίζεται παραπάνω άρχισε να κολλιέται στους τοίχους από τα μέσα της τρέχουσας εβδομάδας και συμπυκνώνει τη δική μας θέση απέναντι στο κορυφαίο γεγονός του τελευταίου διμήνου: τη μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, που από Δευτέρα μπαίνει αισίως στην πέμπτη εβδομάδα της. Για το ότι αυτό είναι το κορυφαίο γεγονός και όχι το καραγκιοζιλίκι των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών μάλλον δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε. Ακόμη και εκείνοι που θα πάνε αύριο και θα ψηφίσουν κάποιον συνδυασμό συμφωνούν μαζί μας.
Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι διάφανο κι ας λέει ο Γιωργάκης ότι είναι κυβέρνηση χωρίς σχέδια (αυτόν τον βολεύει η άσφαιρη αντιπολίτευση). Η κυβέρνηση περιμένει να λυγίσουν οι δάσκαλοι από το οικονομικό βάρος των χαμένων ημερομισθίων, να λυγίσουν από το βάρος της ανάγκης, να βάλουν στη μπάντα το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια, να σκύψουν το κεφάλι και να γυρίσουν ηττημένοι στα σχολεία. Για να κάνουν καιρό να ξανασηκώσουν κεφάλι οι ίδιοι. Για να λειτουργήσει η ήττα τους ως δαμόκλειος σπάθη που θα κρέμεται πάνω από κάθε κλάδο εργαζόμενων που θα αποπειραθεί να διεκδικήσει μέσα από μαζική και παρατεταμένη απεργία. Για να εξαπλωθεί ένα πνεύμα ηττοπάθειας και να βασιλεύσει το κράτος της λιτότητας και της καταστολής.
Εδώ που φτάσαμε, η απεργία αυτή είναι υπόθεση όλων μας. Ας απαντήσουμε, λοιπόν, στο ερώτημα του τίτλου: αλληλέγγυοι στους απεργούς συναδέλφους μας ή συνένοχοι της κυβέρνησης;