Ευτυχώς που υπάρχουν και οι γιάπηδες, σαν τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Τ. Αράπογλου, και πληροφορούνται οι εργαζόμενοι κάποιες αλήθειες. Γιατί οι γιάπηδες έχουν την αλαζονεία και το θράσος να λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ενώ οι πολιτικοί στρογγυλεύουν τις εκφράσεις και προσπαθούν να ντύσουν τη σιδερένια γροθιά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με το γουνάκι της κοινωνικής δημαγωγίας.
Δεν χρειάζεται να σταθούμε στην ιδιότητα του Αράπογλου ως εκλεκτού της κυβερνητικής παράταξης. Ούτε στους στενούς δεσμούς του με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με τον οποίο είχε συναντηθεί μια μέρα πριν κάνει την παταγώδη ομιλία του στο συνέδριο της Ελληνοαμερικάνικης Ενωσης. Μας αρκεί η ιδιότητά του ως διοικητή της μεγαλύτερης εμπορικής τράπεζας. Η θέση αυτή τον αναγορεύει ex officio σε εκπρόσωπο των πιο επιθετικών τμημάτων του κεφάλαιου. Από την άλλη, αυτά που είπε δεν είναι παρά αυτά που όλοι έχουν στο μυαλό τους και αναζητούν τον τρόπο να τα υλοποιήσουν ελαχιστοποιώντας τις κοινωνικές αντιστάσεις. Ο Αράπογλου απλά δεν παίρνει υπόψη τον τρόπο των πολιτικών. Μιλά ως καπιταλιστής μάνατζερ. Και λέει τα αυτονόητα για το κεφάλαιο:
Οτι «ανταγωνιστικότητα σημαίνει να καταφέρνουμε περισσότερα με λιγότερους πόρους, τόσο οικονομικούς όσο και ανθρώπινους».
Οτι «αρκετές από τις υφιστάμενες εταιρίες πρέπει να κλείσουν γιατί δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά και δεν δικαιούνται στήριξης».
Οτι «δεν πρέπει να μας απασχολεί η ενδεχόμενη βραχυπρόθεσμη αύξηση της ανεργίας και να μας αναγκάζει να υποθηκεύουμε το μέλλον μας με πρόσκαιρες παροχές».
Οτι «πρέπει να πάψουμε να συζητούμε αν θα εργαζόμαστε 39 ή 40 ώρες την εβδομάδα, όταν έχουμε τόσο δρόμο να καλύψουμε».
Οτι το ασφαλιστικό πρέπει να ανοίξει ως εθνικό και όχι ως κομματικό ζήτημα.
Οτι «τα Πανεπιστήμια πρέπει να στραφούν προς τις επιχειρήσεις» και πως πρέπει να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει τη λειτουργία μόνο κρατικών Πανεπιστημίων.
Οτι πρέπει να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και να πάψει το κράτος να λειτουργεί ως επιχειρηματίας ακόμα και στα βασικά έργα υποδομής.
Σαν έτοιμο από καιρό το μέγαρο Μαξίμου διοχέτευσε μέσω «κύκλων» τη «δυσφορία» του πρωθυπουργού για την ομιλία Αράπογλου. Χωρίς επίσημη δήλωση αποδοκιμασίας και βέβαια χωρίς να ζητήσει την παραίτησή του. Το αιώνιο κόλπο του «καλού» και του «κακού». Ενας τρέχει, δείχνει το δρόμο, μετρούν αντιδράσεις και έρχονται οι άλλοι από πίσω και καθορίζουν το ρυθμό. Εκεί θα πάμε, αλλά με πιο προσεκτικά βήματα.
Με όλη τους την άνεση, όσο η εργαζόμενη κοινωνία τους αφήνει εντελώς ελεύθερο το πεδίο, αποφεύγοντας να πάρει την υπόθεση στα χέρια της.
