![](/wp-content/uploads/2020/08/2123/content_barkiza_telos4.jpg)
♦ Επέτειος της συμφωνίας της Βάρκιζας την περασμένη Δευτέρα, γι' αυτό και λέμε να σχολιάσουμε αυτό το «στένσιλ» που με μαύρη και κόκκινη μπογιά το βρίσκει κανείς σε αρκετούς τοίχους της Αθήνας. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούν οι συνθηματογράφοι (αναφέρονται σε συνέχιση του ένοπλου αγώνα ή απλώς έχουμε μια ακόμα εκδήλωση επαναστατικού βερμπαλισμού;), θα θέλαμε όμως να τους πληροφορήσουμε ότι η Βάρκιζα έλαβε τέλος λίγους μήνες μετά την υπογραφή της. Στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Ιούνης 1945), πάρθηκε απόφαση για Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα. Και στη 2η Ολομέλεια (Φλεβάρης 1946) πάρθηκε απόφαση για προετοιμασία του ένοπλου αγώνα (είναι το περίφημο σημείο 4, που δε δημοσιεύτηκε στον Τύπο, για ευνόητους λόγους). Δεν ήταν λόγια του αέρα, ούτε συνθήματα στον τοίχο. Ηταν μια απόφαση που έγινε πράξη, με την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Το επαναστατικό ΚΚΕ ξέπλυνε τη ντροπή της Βάρκιζας με το αίμα των στελεχών, των μελών και των εξωκομματικών του, με την πολύχρονη πολιτική προσφυγιά όσων δεν έπεσαν στα πεδία των μαχών της επανάστασης, με τα μαρτύρια της Μακρονήσου και των αστυνομικών κρατητηρίων, με τις πολύχρονες φυλακίσεις και εξορίσεις των αγωνιστών και αγωνιστριών, με τις εκτελέσεις καταδικασμένων από έκτακτα στρατοδικεία σε όλη τη χώρα. Ελάχιστα χρόνια μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης αποκάλυψε και αρκετές από τις εσωκομματικές πτυχές αυτής της υπόθεσης (τι εκτιμούσε ο ίδιος όταν -μετά τη Βάρκιζα- επέστρεψε από το Νταχάου, τι μάχη έδωσε για ν' αλλάξει τη θέση των ηγετικών στελεχών του κόμματος κτλ.). Ο Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε από τους αναθεωρητές για το σύνθημα «το όπλο παρά πόδα», που έριξε μετά την υποχώρηση των μαχητών του ΔΣΕ. Αυτοί οι ρεβιζιονιστές ήταν που επέστρεψαν στην κεντρική πολιτική σκηνή με γραμμή πιο δεξιά απ' αυτή της Βάρκιζας, με γραμμή αποκήρυξης της επανάστασης και «συμβίωσης» με τον καπιταλισμό και το κοινοβουλευτικό του σύστημα. Είναι όμως ντροπή να ταυτίζουμε τους αστικοποιημένους αναθεωρητές με το επαναστατικό ΚΚΕ, που ακριβώς επειδή ήταν επαναστατικό, μπορούσε να σβήνει -και μάλιστα σύντομα και με αποφασιστικό τρόπο- ντροπές σαν αυτή της Βάρκιζας. Και κάτι τελευταίο. Η Βάρκιζα ήταν ο τελευταίος σταθμός μιας γραμμής συμβιβασμού, που ξεκίνησε από την Καζέρτα και τον Λίβανο. Το επαναστατικό ΚΚΕ και ο Ζαχαριάδης, μολονότι αυτή η γραμμή αναπτύχθηκε στη διάρκεια της αντιστασιακής εποποιίας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που υπήρξαν δημιουργήματα του ΚΚΕ, δε δίστασε να βάλει βαθιά το μαχαίρι της αυτοκριτικής. Ευχόμαστε να κάνουν το ίδιο και εκείνοι που γράφουν συνθήματα όπως το «Βάρκιζα τέλος!».
![](/wp-content/uploads/2020/08/2124/content_epochh.jpg)
♦ Πολύ «μαζεμένη» την είδαμε την συριζαϊκή «Εποχή» στο πρωτοσέλιδό της. Αντιγράφουμε: «Η υποψία ότι η κυβέρνηση μπορεί να έμπαινε στον πειρασμό να επιδιώξει βραχυπρόθεσμα οφέλη από την εκμετάλλευση του επικοινωνιακού “δώρου“ που της έκανε η πραγματικότητα, δεν μπορεί να απαλλάσσει πολιτικές δυνάμεις που, λόγω και προϊστορίας, οφείλουν να είναι πιο σεμνές, όταν πρόκειται για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος». Και η κατακλείδα με… άρωμα υπαινιγμού κατά των Τσιπροπαπαγγελόπουλων: «Η κυβέρνηση, από τη δική της πλευρά έχει υποχρέωση να μην τους αφήσει χώρο, προσέχοντας σχολαστικά κάθε της βήμα και προστατεύοντας τους φορείς της δικαστικής εξουσίας από κακοτοπιές»! Είναι προφανές ότι μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει ενστάσεις για τους μέχρι τώρα χειρισμούς.