![](/wp-content/uploads/2020/08/1917/content_mariano_vs_carles.jpg)
♦ Η πρώτη σκέψη μας ήταν ότι πρόκειται για «φωτοσοπιά». Δηλαδή, ότι κάποιος έφτιαξε μια αφίσα και με την πανεύκολη διαδικασία του Photoshop την κόλλησε πάνω σ' έναν τοίχο της Βαρκελώνης. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν λεφτά για να τυπώσουν (σε τετραχρωμία) και να κολλήσουν αυτή την παπάρα. Μια προσεκτική ματιά, όμως, έδειξε ότι δεν είναι διαδικτυακή κατασκευή. Πάνω στην αφίσα διακρίνονται καθαρά οι ζάρες από το κόλλημα στον τοίχο. Κάποιοι χαζοχαρούμενοι, λοιπόν, θέλουν καλά και σώνει να μετατρέψουν μια πολιτική σύγκρουση, στην οποία έχουν εμπλακεί με το έναν ή τον άλλο τρόπο εκατομμύρια άνθρωποι (χώρια τα κόμματα και τα κράτη-μέλη της ΕΕ) σε προσωπική αντιπαράθεση του Ραχόι με τον Πουιτζδεμόν. Φαίνεται πως ο χιπστερισμός δεν έχει όρια (ειδικά σε ό,τι αφορά τη βλακεία του απολιτικού).
![](/wp-content/uploads/2020/08/1915/content_keramikos1.jpg)
♦ Αν σχολιάζουμε το εν λόγω σύνθημα (με στένσιλ), που το φωτογραφίσαμε στη «διασκεδασούπολη» του Κεραμεικού, είναι για να εκφράσουμε την απορία μας για το περιεχόμενο των «σημείων και τεράτων» που μπορεί και πρέπει να γίνουν σε κάθε γειτονιά, ως αντίπαλο δέος στη διασκέδαση στα γνωστά «εναλλακτικά» νυχτομάγαζα, στα οποία συχνάζει η νεολαία. Θα συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν πραγματικά εναλλακτικοί τρόποι διασκέδασης, οι οποίοι μάλιστα μπορούν να ενδυναμώσουν το πνεύμα της φιλίας, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, αλλά τα… σημεία και τέρατα μας ξεπερνούν.
![](/wp-content/uploads/2020/08/1916/content_keramikos2.jpg)
♦ Στην ίδια περιοχή φωτογραφίσαμε και αυτά τα δύο στένσιλ, που στέκουν αρμονικά το ένα πάνω/κάτω από το άλλο, εκπέμποντας τα μηνύματά τους. Αν και έχουμε μια ένσταση για το πρώτο (αφήνει την υποψία ότι στρέφεται ενάντια στη μόρφωση -επομένως και στην επαναστατική μόρφωση- αντιπαραθέτοντας σ' αυτήν την εξεγερτική πράξη, ενώ αυτά τα δύο πρέπει να βρίσκονται σε στενή διαλεκτική σχέση), θα εκφράσουμε την πλήρη υποστήριξή μας στο δεύτερο. Κάποτε, για να γίνεις μπάτσος έπρεπε να είσαι «εθνικόφρων» από βάθος εφτά γενεών. Ηταν ένα «επάγγελμα» αποκρουστικό. Οχι μόνο για τους αριστερούς, που αντιμετώπιζαν τις διώξεις του κρατικού μηχανισμού καταστολής, αλλά για όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, από τότε που πρωτοανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κι ακόμα περισσότερο από τότε που μπάτσος γίνεσαι με τη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων, αυτό το αίσθημα αμβλύνθηκε (ίσως η λέξη αμβλύνθηκε είναι πολύ ήπια). Υπάρχει ασφαλώς η ατομική και κοινωνική ευθύνη, όμως η μεγάλη ευθύνη είναι εκείνων που μιλούν για «εργαζόμενους των σωμάτων ασφαλείας».