![](/wp-content/uploads/2020/08/1136/content_d_z_e_1.jpg)
♦ Σήμερα θα μεταφερθούμε στους γαλλικούς τοίχους, που τελευταία άρχισαν ν' ανθίζουν και πάλι. Στάση πρώτη, Σορβόννη. «Στρατηγείο» του Μάη του '68 άλλοτε, αποστειρωμένο πανεπιστήμιο εδώ και αρκετά χρόνια (αν δεν έχεις φοιτητική ταυτότητα, οι σεκιουριτάδες στην κεντρική είσοδο δε σ' αφήνουν να μπεις). 2017: Οι κάλπες να γίνουν κομμάτια! – Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ΄ έναν σκλάβο κι έναν εργάτη; – Ο σκλάβος θέλει να απελευθερωθεί. Αυτό γράφει το σύνθημα με το κόκκινο σπρέι, μεταφέροντας στο σήμερα έναν νεολαιίστικο «αβανγκαρντισμό», που είχε παρατηρηθεί και το '68, όμως τότε δεν έγινε πλειοψηφικό ρεύμα, γιατί υπήρχε αρκετά σημαντική επιρροή της άκρας Αριστεράς, που παρά τη γενική ιδεολογική θολούρα της, θεωρούσε την εργατική τάξη πρωτοπόρα τάξη της αστικής κοινωνίας. Είναι πλειοψηφικό αυτό το ρεύμα σήμερα; Δεν το ξέρουμε. Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι πως η άκρα Αριστερά του '68 σήμερα δεν υπάρχει ως διακριτή και σχετικά βαρύνουσα οντότητα.
![](/wp-content/uploads/2020/08/1137/content_d_z_v_e_2.jpg)
♦ Από τη Σορβόννη στο Μπορντό. Στο μέγαρο των Ηλυσίων, Βαλς να σε γαμήσουν, γράφει το σύνθημα με το μαύρο σπρέι σ' ένα διάδρομο του πανεπιστημίου. Τς, τς, τς, πού πήγε η πολυθρύλητη γαλατική αβρότητα; Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε το σύνθημα απλώς «γηπεδικό», αναλογιστείτε πως ο πρωθυπουργός Βαλς είναι ένα από τα πιο μισητά πρόσωπα της διοίκησης Ολάντ. Κι είναι επόμενο, σε μια αυθόρμητη κινητοποίηση στην οποία συμμετέχουν νέοι με διαφορετικό βαθμό πολιτικοποίησης, με διαφορετικές εμπειρίες, με διαφορετικό θεωρητικό υπόβαθρο, αυτό το μίσος να πάρει και τη μορφή τέτοιων συνθημάτων. Μην «πυροβολείτε» το συνθηματογράφο, «πυροβολήστε» τον Βαλς (και τον κάθε Βαλς).
![](/wp-content/uploads/2020/08/1138/content_d_z_v_e_3.jpg)
♦ Από το Μπορντό στη Ναντ, για να σχολιάσουμε το σύνθημα στην ασπίδα του… γαλάτη. Η εργασία σκοτώνει γράφει η ασπίδα, αποδεικνύοντας ότι κάποιοι ζουν στο δικό τους (μικρό, πολύ μικρό) ιδεολογικό σύμπαν. Η ειρωνεία είναι πως οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία έχουν ως στόχο ένα αντεργατικό νομοσχέδιο (νόμος Ελ Κομρί) που φαλκιδεύει εργασιακά δικαιώματα. Για τον ασπιδοφόρο μαχητικό διαδηλωτή, όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αυτός στρέφεται κατά της εργασίας γενικά. Ούτε καν κατά της μισθωτής εργασίας του καπιταλισμού. Και βέβαια, δεν τον ενδιαφέρει να ρίξει «γέφυρες» μ' εκείνους που κινητοποιούνται κατά του αντεργατικού νομοσχέδιου, να βρει σημεία επαφής με τα αιτήματά τους, να προβληματιστεί. Τα έχει λύσει όλα. Και οι κινητοποιήσεις ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο έχουν γι' αυτόν σημασία μόνο ως κινητοποιήσεις και όχι από την άποψη των αιτημάτων τους.