♦ Αλληλεγγύη στον Μάριο Ζέρβα – Ολοι στο δικαστήριο την Παρασκευή 13 Δεκέμβρη – Ο Μάριος Ζέρβας, στις 11 Μαρτίου του 2010, συνελήφθη από άνδρες των ΜΑΤ στην μεγάλη πορεία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ενάντια στα μέτρα του πρώτου μνημονίου. Φορτώθηκε ένα παράλογο κατηγορητήριο και παρά τις δεκάδες μαρτυρίες και φωτογραφίες που αποδείκνυαν την αθωότητά του, προφυλακίστηκε και αποφυλακίστηκε μετά από 43 μέρες, κάτω από την πίεση και τις διαμαρτυρίες του κινήματος αλληλεγγύης – Να αθωωθεί ο Μάριος Ζέρβας – www.freemariosz.wordpress.com (αφίσα)
Εμείς κοντεύουμε να ξεχάσουμε το περιστατικό, η εξουσία όμως δεν ξεχνά. Μπορεί ν’ αναγκάστηκε να τον αποφυλακίσει, μετά τη γενική κατακραυγή και τις αποκαλύψεις που υπήρξαν, όμως η κατηγορία έμεινε. Ελπίζουμε να έχει φύγει και αυτή, με μια πανηγυρική απαλλαγή του, όταν θα διαβάζετε αυτό το σχόλιο, πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι ο Μ. Ζέρβας είναι ένα από τα πολλά θύματα αστυνομικών σκευωριών. Εμεινε γνωστός ως «ο διαδηλωτής με τα ράστα μαλλιά», όπως άλλα θύματα έμειναν γνωστά ως «ο φοιτητής με τα πράσινα παπούτσια», «ο φοιτητής με τις πυτζάμες» κλπ. Μπορεί να μην έχουμε εδώ και κάποιο καιρό τέτοια περιστατικά (με εξαίρεση τους άσχημα χτυπημένους και βασανισθέντες της αντιφασιστικής μοτοπορείας), δεν έχουμε όμως και διαδηλώσεις με συγκρούσεις. Δεν άλλαξε η τακτική της μπατσαρίας, ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις σκευωριών «ανώτερου επιπέδου», όπως δείχνει η υπόθεση Θεοφίλου, η υπόθεση Σίψα-Αντρέεβ και οι υποθέσεις αρκετών αγωνιστών που δικάζονται στις τρομοδίκες του Κορυδαλλού.
♦ Φασίστες κουφάλες έρχονται πουστάρες (ανυπόγραφο σύνθημα με σπρέι, στη Σίνα)
Εχουμε την υποψία ότι το σύνθημα δεν γράφτηκε από κάποιον σεξιστή, αλλά από κάποιον ομοφυλόφιλο, από τους πολλούς (δυστυχώς) που ξεφτιλίζουν τη σεξουαλική τους προτίμηση.
♦ Το κράτος… παρακράτησε (σύνθημα στην 3ης Σεπτεμβρίου, με υπογραφή αστέρι)
Καλό το λογοπαίγνιο, αλλά η ουσία… εκτός πραγματικότητας. Ο καπιταλισμός παρακράτησε, αλλά αυτό μάλλον δεν απασχολεί τον συνθηματογράφο. Το πιθανότερο είναι ότι αγνοεί πως το κράτος είναι ένα στοιχείο του εποικοδομήματος, παράγωγο της οικονομικής βάσης. Δεν έφτιαξε το κράτος τον καπιταλισμό, αλλά ο καπιταλισμός το κράτος. Αλλωστε, το ίδιο το κράτος δεν υπήρξε ίδιο κι απαράλλαχτο εσαεί. Το μόνο απαρασάλευτο χαρακτηριστικό του είναι ο ρόλος του ως εργαλείο εξασφάλισης της κυρίαρχης τάξης. Ομως, άλλο ήταν το δουλοκτητικό κράτος, άλλο ήταν το φεουδαρχικό κράτος, άλλο είναι το αστικό κράτος. Βεβαίως, υπάρχει η παλιά θεωρητική και πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στο μαρξιστικό και το αναρχικό ρεύμα: πώς θα φτάσουμε στην αταξική (επομένως και χωρίς κράτος) κοινωνία, τον κομμουνισμό; Προχωρώντας αμέσως στην κατάργηση του κράτους, όπως λέει ο αναρχισμός, ή περνώντας από μια μεταβατική μορφή (δικτατορία του προλεταριάτου), όπως λέει ο μαρξισμός; Και τα δυο ρεύματα, όμως, επιδιώκουν το γκρέμισμα του καπιταλισμού, πράγμα που μάλλον αγνοεί ο συνθηματογράφος μας.