► ΠΑΜΕ: Δυο δρόμοι υπάρχουν – ‘Η υποταγή και εξαθλίωση ή αγώνας και επιβίωση (πανό-φόντο στην εξέδρα της Θεσσαλονίκης)
► ΓΣΕΕ-ΕΚΘ: Να σωθεί η ΕΛΛΑΔΑ μα πάνω απ’ ΟΛΑ να σωθούν οι ΕΛΛΗΝΕΣ (πανό-στο κούτελο της εξέδρας στη Θεσσαλονίκη)
Αναγκαστικά πρέπει να σχολιαστούν μαζί τα πανό στις εξέδρες των δυο κεντρικών-εθιμοτυπικών διαδηλώσεων της Θεσσαλονίκης, που τις χώριζαν μερικές εκατοντάδες μέτρα. Διότι πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για τα δυο πρόσωπα του Ιανού. Του Ιανού μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που οδηγεί το εργατικό κίνημα, εδώ και χρόνια, από ήττα σε ήττα. Μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή της και τη διατήρηση των προνομίων της. Μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που εμφανίζεται διχασμένη σε δυο ανταγωνιστικά στρατόπεδα, όμως επί της ουσίας είναι ένα στρατόπεδο με δυο τάγματα. Ενα που κάνει συνεχείς σπονδές στον «κοινωνικό εταιρισμό» και ένα που εμφανίζεται δήθεν ως ταξικό, στην ουσία όμως οδηγεί την εργατική τάξη στο ίδιο αποτέλεσμα. Ισως αυτό το δεύτερο στρατόπεδο να είναι πιο χρήσιμο για το σύστημα, γιατί καταφέρνει να συσπειρώσει εργάτες και εργαζόμενους με πιο δυνατή αγωνιστική διάθεση, για να τους μετατρέψει σε σουλατσαδόρους με ηχηρά συνθήματα και παλούκια που χρησιμοποιούνται ενάντια σε άλλους εργαζόμενους και νέους και όχι ενάντια στα τσιράκια των καπιταλιστών και τους πραιτοριανούς του αστικού κράτους. Υπήρχε, όμως, μια σημαντική διαφορά φέτος, που έκανε πιο φανερή την επί της ουσίας ενότητα των δύο ταγμάτων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Φέτος, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είχε πολύ περισσότερο κόσμο. Σημαντικά περισσότερο από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Ο λόγος; Να τον αναζητήσουμε στη μαγική λέξη «ΣΥΡΙΖΑ». Απέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ κόσμο που να μπορεί να τον κινητοποιεί οργανωμένα; Οχι, βέβαια. Απέκτησε, όμως, εκλογική πελατεία. Και το κάλεσμά του βρήκε ανταπόκριση σ’ αυτή την εκλογική πελατεία. Ετσι, ο Παναγόπουλος βρήκε ακροατήριο, έστω κι αν η πλειοψηφία αυτού του ακροατήριου δε θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό και ευχαρίστως θα του έσπαγε τα μούτρα. Εχει ο καιρός γυρίσματα, που λέει και η λαϊκή ρήση. Πάντως, το πανό-σύνθημα στην εξέδρα του «επίσημου» συνδικαλισμού, κάτω από την οποία ο Τσίπρας με t-shirt και χωρίς σακάκι μοίραζε χειραψίες και φιλιά, είναι δηλωτικό μιας πολιτικής που απλά συνθηματολογεί, μαζεύει ψηφαλάκια, αλλά επί της ουσίας δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για ν’ ανατρέψει την εφαρμοζόμενη πολιτική της βαρβαρότητας. Οπως δηλώνει κι ένας από τους αστέρες του συριζικού στερεώματος, ο μεγαλοδικηγόρος Αλ. Μητρόπουλος, αλλαγή θα έρθει μόλις αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διατυπώνει αίτημα εκλογών, διότι θεωρεί πως η σημερινή συγκυβέρνηση έχει ακόμα κάποιες ευκαιρίες να κάνει μια σωστή διαπραγμάτευση με την τρόικα! Αλλά μήπως οι άλλοι με τα αγωνιστικά διλήμματα έχουν τίποτα διαφορετικό να προτείνουν; 24ωρες απεργίες και βροντερές πορείες, που θα λειτουργούν ως ψηφοσυλλέκτες για τον χειμαζόμενο εκλογικά Περισσό. Δηλαδή, μια τακτική εξίσου αναποτελεσματική για τα εργατικά συμφέροντα.